Translate

Τρίτη 14 Ιουλίου 2009

Τι γίνεται με τους χοίρους;

Δεν το επιβεβαίωσα, αλλά πληροφορήθηκα ότι καταργήθηκε το "γουρουνάμαξο". Από δω και στο εξής, τα κρούσματα θα μεταφέρονται με ασθενοφόρα τομέα. Ξέρετε γιατί;
Από δω και πέρα θα χαθεί η μπάλα με την κωλογρίπη και δεν πρόκειται να προλαβαίνει ένα αυτοκίνητο.
Κρίμα όμως που το κατάργησαν. Τα μνημεία πρέπει να μένουνε. Ειδικά τα μνημεία μαλακίας. Μέχρι εκεί τους φτάνει το μυαλό των διοικούντων. Μέχρι εκεί μπορούν να σχεδιάζουν το σύγχρονο ΕΚΑΒ. Μέχρι το "γουρουνάμαξο".
Χάσανε και τη λούφα οι συνάδελφοι που το είχαν χρεωθεί.
Τι πρόκειται να γίνει το Χειμώνα; Έχω ένα ωραίο σενάριο. Απ' ότι προβλέπουν οι ειδικοί το 50% του πληθυσμού θα κολλήσει τη "νέα γρίπη". Θα έχουμε λοιπόν 5 εκατ. διαπιστωμένα κρούσματα. Όποιος λοιπόν έχει δουλειά στην Αθήνα, θα παίρνει τηλέφωνο στο ΕΚΑΒ και θα ζητάει να πάει Νοσοκομείο. Εκεί θα κατεβαίνει και θα πηγαίνει στη δουλειά του. Πως σας φαίνεται;
Έλα όμως που, στατιστικά, θα νοσήσει και το 50% των Πληρωμάτων των Α/φόρων!!!
Προβλέπω πανηγύρια. Προβλέπω να το κλείνουμε το μαγαζί.
Αλλά είμαι σίγουρος πως η Διοίκηση τα ξέρει όλα αυτά τα σενάρια και έχει πάρει τα μέτρα της. Τι μέτρα έχει πάρει; Θα σας πω εγώ. Έχει φέρει παπά και κάνει δεήσεις, για να γίνουν εκλογές το Φθινόπωρο. Να έρθει άλλη κυβέρνηση, να πάνε αυτοί στα σπίτια τους για να γλυτώσουν. Λέτε να έχει σκεφτεί κάτι άλλο ο Παπαευσταθίου;
Εγώ από την άλλη, άλλαξα γνώμη και παρακαλάω να μην γίνουν εκλογές, για να αυτοκαταστραφούν.

Πέμπτη 9 Ιουλίου 2009

Να μην ξεχνιόμαστε

Καλοκαιράκι στα μισά του και όλος ο κόσμος στο ΕΚΑΒ, ασχολείται με διακοπές και καλά κάνει. Που θα πάμε, πως θα το οργανώσουμε, τι τριήμερα βγαίνουν και τα σχετικά.
Δεν ζηλεύω που δεν μπορώ να συμμετέχω στο γενικότερο κλίμα, γιατί αφού τσακίστηκα, πρώτη προτεραιότητα είναι να σταθώ στα πόδια μου. Και φέτος ας την περάσω με εκδρομές στον Ευαγγελισμό και τον Ερυθρό.
Έχω όμως κι άλλο άτομο που δεν ασχολείται με τις διακοπές και γενικότερα με τις χαρές της ζωής. Τη φίλη μου την Κωσταδιού. Η οποία έχει μόνο μία χαρά στη ζωή της. Να κυνηγάει κόσμο. Προανήγγειλε διώξεις από Σεπτέμβριο, αρχίζοντας από που αλλού, από Αεροδιακομιδές. Και ενημέρωσε συνάδελφο να ετοιμάζεται, να βγει σε τομέα.
Η γνώμη μου Σοφία είναι να τον βγάλεις από τώρα, γιατί όσο το αναβάλεις μπορεί να μην προλάβεις και να μείνεις με τη χαρά. Βέβαια εγώ την καταλαβαίνω. Όσους προλάβει να εκδικηθεί, με την κυβέρνηση θνήσκουσα και χωρίς περαιτέρω προοπτική εξουσίας.
Την Σοφία πρέπει να την προσέχουμε παιδιά. Είναι είδος προς εξαφάνιση. Για να πω την αμαρτία μου, εγώ πίστευα ότι έχει ήδη εκλείψει. Ότι σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που αποδεικνύουν την ανωτερότητά τους, μέσα από τα έργα και τις ικανότητές τους. Όχι μέσα από την δυνατότητά τους να κάνουν κακό στους άλλους.
Αυτή η δεύτερη κατηγορία, μου θυμίζει τα όσα έχω διαβάσει για την περίοδο της Κατοχής. Όλα τα κομπλεξικά ανθρωπάκια, για να αισθανθούν σπουδαίοι έγιναν συνεργάτες των Γερμανών. Στην αντίπερα όχθη πραγματικά σπουδαίοι άνθρωποι διάλεξαν τον δύσκολο δρόμο. Με πιο γνωστό παράδειγμα του γιατρού Πέτρου Κόκκαλη, ο οποίος παρ' ότι είχε Γερμανική παιδεία και του πρότειναν ακόμη και υπουργείο στην κατοχική κυβέρνηση, προτίμησε το βουνό.
Και στη Σοφία αν δώσουν Υπουργείο, αλλά χωρίς δυνατότητα να κυνηγάει κόσμο, να είστε σίγουροι ότι θα αρνηθεί. Πως να το κάνουμε. Εξουσία χωρίς διώξεις, είναι ατμόσφαιρα χωρίς οξυγόνο.
Και την λυπάμαι και μερικές φορές. Γιατί τόσα χρόνια δεν έχει καταλάβει πως στην πραγματικότητα δεν μπορεί να βλάψει κανέναν. Γιατί δεν μπορεί να μειώσει την πραγματική αξία κανενός.

Σάββατο 4 Ιουλίου 2009

Άποψη ολοκληρωμένη

Έγινε κι αυτό. Μέχρι προχτές πίστευα ότι ήξερα τους πολυτραυματίες πολύ καλά. Από την περασμένη Πέμπτη είμαι ο καλύτερος, γιατί έγινα ο ίδιος πολυτραυματίας.



Μιλάω σοβαρά, γιατί όταν πέφτεις με 140 χλμ με την μηχανή, πας στον άλλο κόσμο, γυρίζεις και σε καμία περίπτωση δεν την βγάζεις τελείως καθαρή.


Το χρονικό:



Κατέβαινα τον Κηφισό και στην γέφυρα της Ιεράς Οδού, ήρθε ένα ζώο, από αυτά που κάνουν ελιγμούς, με χτύπησε στο πλάι, με έριξε και έφυγε.



Πίσω είχα το γιο μου.



Πέσαμε, απογειωθήκαμε, σκάσαμε 10 μέτρα πιο πέρα, συρθήκαμε άλλα 30 και κάποια στιγμή βρεθήκαμε να μας μαζεύουν. Τα κεφάλια μας άθικτα και από τα σημάδια στα κράνη μπορεί κανείς να καταλάβει τι θα παθαίναμε αν δεν τα φορούσαμε. Από κει και πέρα εγκαύματα τριβής σε όλο τα σώμα και ένας πόνος στα πλευρά που έλεγε ότι κάτι έχει σπάσει. Ευτυχώς ο μικρός ήταν με κάτι εκδορές.


Ποιος έφταιγε; Οπωσδήποτε το ζώο που με χτύπησε, αλλά φταίω και γω. Γιατί χρόνια τώρα τους προσέχω αυτούς τους αλήτες και προβλέπω τι θα κάνουν, πριν το σκεφτούν οι ίδιοι. Μια στιγμή αφηρημάδας ήταν αρκετή για να βρεθώ στο νοσοκομείο.


Το ΕΚΑΒ


Όταν είσαι Διασώστης και χτυπήσεις κάπου με 140, πονάς στα πλευρά και δεν μπορείς να αναπνεύσεις, το μυαλό σου πάει στα χειρότερα. Γι' αυτό πήρα ο ίδιος τηλέφωνο στο 166, παρ' ότι σίγουρα θα είχαν πάρει και άλλοι. Σε τρία λεπτά ήρθαν οι συνάδελφοι και σε άλλα 10 ήμασταν στον Ευαγγελισμό. Τι να πω. Ένα ευχαριστώ σε όλους το λιγότερο.


Στον Ευαγγελισμό.


Σε 10 λεπτά πήγα στο νοσοκομείο, αλλά ο κόπος των συναδέλφων πήγε χαμένος.


ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ.


Ενημερώθηκαν για το ατύχημα, ενημερώθηκαν ότι είμαι συνάδελφος και με έγραψαν κανονικά. Διαβάστε να φρικάρετε. Μετά την αρχική εκτίμηση μου έβαλαν ένα οξύμετρο και μια φλέβα και με παράτησαν στο φορείο. Αφού πέρασε μία (1) ώρα, άρχισα να διαμαρτύρομαι ζητώντας εξηγήσεις. Μου είπαν ότι θα μου βάλουν άλλη μια φλέβα και θα πάω για αξονική. Και να μην διαμαρτύρομαι γιατί έχω κορεσμό 98. Από τον κορεσμό έκριναν οι ηλίθιοι, ότι κάποιος με κάκωση στο θώρακα, έπρεπε να περιμένει.


Στην εφημερία ήταν τρεις ειδικευόμενοι χειρουργοί, από τους οποίους ο ένας πάλευε να κάνει δουλειά, αλλά οι άλλοι δύο ήταν εκτός τόπου. Και άσχετοι. Και το σίγουρο είναι, ότι όσα χρόνια και να κάνεις ειδικότητα, όταν είσαι μαλάκας, γιατρός δεν γίνεσαι.

Πέρασε άλλη μία ώρα και ακόμη περίμενα να γίνει επείγουσα αξονική. Σε ένα φορείο, με σπασμένα πλευρά, με ανοιχτά εγκαύματα και κάτι βγαλμένα νύχια. Τους ζήτησα κάποιος να περιποιηθεί τα τραύματα, για να μην υποφέρω, όση ώρα περιμένουμε τον αξονικό, αλλά πάλι με έγραψαν.

Ενδιαφέρθηκαν συνάδελφοι, ενοχλήθηκε μέχρι και ο υποδιοικητής του Νοσοκομείου, αλλά κανένα αποτέλεσμα. Οι τρεις ειδικευόμενοι, γύριζαν σαν ζαλισμένα κοτόπουλα έχοντας χάσει την μπάλα. Γύρω στα μεσάνυχτα μπήκε η δεύτερη φλέβα, που είχε ζητήσει ο γιατρός στις 21.30΄. Με απήγαγαν κάτι συνάδελφοι και με κατέβασαν στο αξονικό. Αν δεν ήταν αυτοί, ακόμη θα περίμενα.
Η αξονική έδειξε κάτι σπασμένα πλευρά, χωρίς κάτι επιπλέον, οπότε διασφαλίσαμε πως όσο και να προσπαθήσουν στα επείγοντα, δεν πρόκειται να με πεθάνουν. Επιστροφή λοιπόν και αναμονή (πάλι) να βρεθεί Πλαστικός να μου κλείσει τα εγκαύματα. Οι ώρες περνούσαν και οι πόνοι δυνάμωναν. Ο κόσμος είχε αραιώσει. Οι περισσότεροι είχαν φύγει γιατί βαρέθηκαν, κάποιοι πήγαν σε ιδιωτικά και έμειναν κάτι σαν και μένα, που δεν μπορούσαμε να κουνηθούμε.

Τους υπενθύμισα ότι είμαι 6 ώρες με ανοιχτά εγκαύματα και με βγαλμένα νύχια. Τους ζήτησα να αντιληφθούν τη διαφορά επειγόντων και Γκουαντάναμο. Τίποτα. Στις 03.30΄ήρθε ο Πλαστικός και έκλεισε τα εγκαύματα. Με λυπήθηκε και μου έραψε και τα νύχια.

Αποφάσισαν να μου κάνουν εισαγωγή, αλλά ανακάλυψαν ότι δεν είχα ακτινογραφία θώρακος και δεν είχαν πάρει αίμα για διασταύρωση. Αυτά που κάνουν άμεσα σε όλα τα Νοσοκομεία του Κόσμου, όταν μπαίνει πολυτραυματίας. Για την ακτινογραφία μου έδωσαν νούμερο και μου είπαν ότι θα περιμένω άλλη μιάμιση ώρα. Και μετά θα μείνω πάνω στο φορείο στο διάδρομο της κλινικής, γιατί δεν υπάρχει κρεβάτι και τα ράντζα έχουν καταργηθεί.

Βρήκα δύο συναδέλφους που είχαν φέρει περιστατικό και τους παρακάλεσα να με βγάλουν στην είσοδο. Σηκώθηκα κρατώντας τα πλευρά μου, τυλιγμένος με ένα σεντόνι, μπήκα στο αυτοκίνητό μου και έφυγα.

Οι συνάδελφοι

Πρέπει να ευχαριστήσω τους συναδέλφους που με επισκέφτηκαν, ειδικά αυτούς που ήρθαν εκτός υπηρεσίας. Για τη βοήθειά τους. Τον συνάδελφο που περιποιήθηκε τα τραύματα του γιου μου, γιατί κι αυτός ακόμη θα περίμενε. Το Κέντρο που ζήτησε να ενημερωθεί για την κατάσταση της υγείας μου. Γενικά όλους τους συναδέλφους, που κατάφεραν να με συγκινήσουν με το ενδιαφέρον τους.

Τώρα εκπαιδεύομαι να γράφω με το αριστερό και ελπίζω γρήγορα να βγω στο δρόμο.

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009

Σωματείο - συνέχεια

Τελείωσαν λοιπόν οι εκλογές στο Σύλλογο, έγινε ότι έγινε, θα έχουμε συνέχεια, αλλά πρέπει που και που να λέμε και καμιά αλήθεια. Πάμε λοιπόν.
Η αλλαγή των συσχετισμών στο Συμβούλιο του Συλλόγου μας, μόνο ωφέλιμη μπορεί να είναι, για τον απλούστατο λόγο, ότι όπως ήταν τα πράγματα πριν τις εκλογές, είχαμε πιάσει πάτο και το είχα αναφέρει.
Το κρίσιμο και διαχρονικό ερώτημα, είναι τι μπορεί να περιμένει, όχι ο υπάλληλος του ΕΚΑΒ, αλλά ο Διασώστης, από έναν Σύλλογο αυτής της μορφής. Έναν σύλλογο δημοσίων υπαλλήλων. Η απάντηση είναι ξεκάθαρη. ΤΙΠΟΤΑ.
Αυτοί οι σύλλογοι έχουν δημιουργηθεί, για να φροντίζουν τα συμφέροντα των δημοσίων υπαλλήλων ενός Οργανισμού γενικότερα και όχι μιας κατηγορίας, ή ενός Κλάδου όπως οι Διασώστες. Παλιότερα δεν υπήρχε πρόβλημα, γιατί όλοι οι υπάλληλοι έβραζαν στο ίδιο καζάνι.
Στους Οργανισμούς Υγείας ξεχώριζε μόνο μία κατηγορία - οι γιατροί. Αργότερα προστέθηκαν και οι νοσηλευτές, όταν εμφανίστηκαν οι πρώτοι πτυχιούχοι. Αυτές οι κατηγορίες δημιούργησαν ξεχωριστά ΚΛΑΔΙΚΑ σωματεία, μέσω των οποίων διαπραγματεύονται με το κράτος - εργοδότη. Γιατί δεν έχουν τις ίδιες συνθήκες εργασίας με τις άλλες κατηγορίες εργαζομένων (διοικητικούς - τεχνικούς - βοηθητικούς κ.ά.). Γιατί δεν έχουν τα ίδια ωράρια εργασίας. Γιατί δεν έχουν τις ίδιες ανάγκες εκπαίδευσης και επιμόρφωσης. Γιατί δεν έχουν την ίδια μισθοδοσία.
Ο σύλλογος εργαζομένων του ΕΚΑΒ μπορεί θαυμάσια να συσπειρώσει όλες τις κατηγορίες εργαζομένων του Οργανισμού, υπερασπιζόμενος τις κατακτήσεις των Δημοσίων Υπαλλήλων. Από κει και πέρα, όταν τα συνθήματα με τα οποία οι παρατάξεις κατέβηκαν στις εκλογές, γίνουν θέσεις, μόνο ένα κλαδικό σωματείο μπορεί να τις προωθήσει.
Αυτά όλα βέβαια στο ΕΚΑΒ θα αργήσουν να γίνουν, για έναν και μόνο λόγο. Ο Διασώστης διαφέρει από τις άλλες κατηγορίες πτυχιούχων σε ένα βασικό σημείο. Ο Γιατρός σπουδάζει για να γίνει Γιατρός. Ο Νοσηλευτής για να γίνει Νοσηλευτής. Ο Διασώστης σπουδάζει για να γίνει Δημόσιος Υπάλληλος. Και βολεύεται με την όποια κατάσταση στο ΕΚΑΒ, γιατί έχει πετύχει τον νούμερο ένα στόχο στη ζωή του. Να γίνει Δημόσιος Υπάλληλος.
Και αν μερικοί ξεφεύγουν και κολλήσουν το μικρόβιο του ασθενοφόρου κακό του κεφαλιού τους. Θα τους πουλήσουν οι συνάδελφοί τους που δεν παρεκκλίνουν από την διαδρομή:
πρόσληψη - ασθενοφόρο - καρέκλα - μετάταξη.