Translate

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

Ναυμαχία στο ΕΚΑΒ

Ναι, για την αλλαγή Προέδρου θα γράψω. Έχω ξαναγράψει στο παρελθόν, για ποιο λόγο οι Διασώστες δεν πρέπει να περιμένουν κάτι από μια απλή αλλαγή ηγεσίας. Και γι' αυτό δεν πρέπει να έχουμε και ιδιαίτερο άγχος. Ούτε καν αυτοί που περίμεναν πως θα αλλάξει η τύχη τους και θα πάρουν μετάθεση.


Θυμάμαι τις εποχές των παχιών αγελάδων, που τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα. Τότε που υπήρχαν οι πράσινοι και οι γαλάζιοι. Αλλαγή κυβέρνησης, έρχονταν γαλάζιος Πρόεδρος, έξω οι πράσινοι, στις ξαπλώστρες οι γαλάζιοι. Έρχονταν πράσινος Πρόεδρος, αμοιβαία αλλαγή. Με τους Δεξιούς βέβαια πιο αδικημένους, αφού η ΝΔ, δεν συμπλήρωνε τετραετία με την καμία. Έπεφτε με κάτι κουμπάρους. Ενώ το ΠΑΣΟΚ για να ξεκολλήσει, έπρεπε να γκρεμίσει μερικά χρηματιστήρια, να αγοράσει κάτι στόλους υποβρύχια, πυραύλους TOR και άλλα πολλά.
Στις αμοιβαίες αλλαγές βέβαια, υπήρχαν και εξαιρέσεις. Κάποιοι ήταν αλεξίσφαιροι, αφού είχαν φροντίσει να μοιράσουν γραμμάτια και μετά τα εξαργύρωναν.
Οι πιο ωραίοι ήταν του ΚΚΕ. Δεν τους πείραζε κανείς, αφού το ΚΚΕ στη χώρα μας είναι κάτι σαν τις αγελάδες στην Ινδία. Δεν τις πειράζει κανείς, ότι και να κάνουν.
Σήμερα αδελφές και παλικάρια έχουν ομογενοποιηθεί και κανείς δεν ξέρει, ποιος είναι ποιος. Μέχρι το μεσημέρι, ο καθένας έχει αλλάξει τρία κόμματα. Όσοι ήταν ΠΑΣΟΚ δηλώνουν ότι ψήφισαν Κουβέλη και απειλούν ότι θα πάνε στον Τσίπρα, αλλά παραμένουν ΠΑΣΟΚ. Όσοι ήταν ΝΔ, ξαναψήφισαν και βρίζουν τον Σαμαρά, αλλά στις επόμενες εκλογές θα τον ψηφίσουν πάλι.
Τους Προέδρους του ΕΚΑΒ σήμερα, μόνο για καλοπέραση δεν μπορεί να τους κατηγορήσει κάποιος. Παλιά μόλις έπαιρναν τον διορισμό, ανέβαζαν τα πόδια στο γραφείο και φώναζαν το μπαλέτο. Τώρα από το πρωί μέχρι το βράδυ, τους χτυπάει το κουδούνι η τρόικα.
Ποιοι έχουν άγχος λοιπόν με την αλλαγή Προέδρου;
Έχουν οι κοπρίτες μήπως και τους στρώσει στη δουλειά. Λουφαδόροι, πειρατές και λοιπές κατηγορίες. Ξέρετε, ξανά GPS, ξανά αγώνας να το θάψουμε. Ξανά να μην φοράμε στολή, ξανά να κάνουμε το σήμα 3 ώρες κλπ.
Έχουν κάποιοι στην ΚΥ, να έρχονται ότι ώρα θέλουν για δουλειά και να φεύγουν όποτε γουστάρουν. Και στο ενδιάμεσο να μπαινοβγαίνουν. Μία για καφέ, μία για τυρόπιτα, μία για Αγροτική.
Το μεγαλύτερο ζόρι βέβαια το τραβάνε αυτοί που από τότε που μπήκαν μέσα, παλεύουν να μην ξαναβγούν έξω. Μιλάμε για φοβερό άγχος, δεκαετίες ολόκληρες. Εγώ που πίνω και καπνίζω, λιγότερο κακό κάνω στην υγεία μου.
Τώρα για την ουσία του θέματος δεν θα γράψω κάτι. Ισχύουν όσα έχω γράψει στις παλαιότερες αναρτήσεις.
Και δεν καταλαβαίνω γιατί τόση φασαρία, επειδή ο καινούριος είναι του Ναυτικού. Ο σημερινός που είναι του Στρατού μας αρέσει καλύτερα; Αν και προσωπικά θα προτιμούσα Αεροπορία, γιατί εκεί έχω γνωριμίες!

Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013

Μην ελπίζετε, μυαλό δεν βάζουν!

Αυτή η βδομάδα πέρασε ωραία. Για μια δυο μέρες παίζαμε με το ΠΑΜΕ, το οποίο ανακάλυψε τον διαχωρισμό επειγόντων - χρονίων περιστατικών, τον ονόμασε "ξεπούλημα της δημόσιας και δωρεάν υγείας, προδοσία στη Νικαράγουα, καπιταλιστική παρέμβαση στο Κέρας της Αφρικής" και καλούσε τον κόσμο σε επανάσταση.

Ήρθε η Παρασκευή, για να ασχοληθούμε με τον Γονίδη, τον Οικονομόπουλο και την Στικούδη και να κλείσει όμορφα η βδομάδα. Και κει χάλασε η δουλειά. Έφτασε στα γραφεία του Σωματείου ένα ΦΕΚ, το οποίο αναφέρεται στην σύσταση ιδιωτικής εταιρίας υπηρεσιών ασθενοφόρων και άλλων.

Και είχαμε την γνωστή αντίδραση, με τους ιθαγενείς να χορεύουν τον χορό της βροχής! Θα μας κλείσουν, θα μας πάρουν την δουλειά, θα μας ιδιωτικοποιήσουν. Να τους κλείσουμε, να τους εξορίσουμε, να τους αφαιρέσουμε την ιθαγένεια. Τα ίδια και τα ίδια.
Το κακό είναι ότι οι συνάδελφοι αγχώνονται. Όσο και να μην δίνουν σημασία στις κραυγές, όταν έχεις το αρκούδι και χορεύει συνεχώς μπροστά σου, αρχίζεις και αναρωτιέσαι μήπως υπάρχει και φωτιά.
Γιατί όπως και να το κάνουμε, καπνός χωρίς φωτιά δεν γίνεται. Ποια είναι η αλήθεια όμως;
Πάμε να γράψω πάλι τα ίδια από την αρχή.
Ο ιδιώτης δεν μπορεί να πάρει τίποτα, αν δεν του το δώσουμε. Και τα χρόνια εμείς του τα δίνουμε. Δεν φταίει η Διοίκηση, δεν φταίει το Υπουργείο.
Όσο επιμένουμε ότι ο ασθενής είναι αναγκαίο κακό για να είμαστε εμείς δημόσιοι υπάλληλοι, τόσο θα χάνουμε!
Όσο επιμένουμε ότι είναι υποχρεωμένος να περιμένει 2 μέρες στο διάδρομο του Νοσοκομείου για να πάει σπίτι, τόσο θα στρέφεται στον ιδιώτη.
Όσο αρνούμαστε την ανάπτυξη, την αναβάθμιση και τον εκσυγχρονισμό, τόσο θα γνωρίζουμε την απαξίωση.
Και τα χρόνια να χάσουμε, μην ελπίζετε ότι οι εκπρόσωποι του χτες θα βάλουν μυαλό. Αντίθετα θα βγουν κι από πάνω. Φταίει η τρόικα θα λένε. Προσλήψεις θα λένε. Τρεις να δουλεύουν και δέκα να κάθονται.
Τα έλεγα 20 χρόνια. Να πάμε μπροστά, να γίνουμε επαρκείς στην αντιμετώπιση του επείγοντος. Να εκπαιδευτούμε για να μην φοβόμαστε την αντιμετώπισή του. Να σταματήσουμε να κατεβάζουμε τρέχοντας τις ανακοπές από τους ορόφους.
Και για τα χρόνια έλεγα. Και τα έγραφα πριν χρόνια, ότι υπάρχει τρόπος να τα κρατήσουμε. Να μία ανάρτηση του 2009 που βρήκα:
Υπάρχουν κι άλλες.
Υπάρχει κι αυτό που έλεγε ο Γιώργος: "Ή αλλάζουμε, ή βουλιάζουμε"



Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2013

Αυτή την άδεια (ασκήσεως επαγγέλματος) ποιος θα την πάρει;


Με αυτό το σήριαλ ασχολούμασταν κάθε εξάμηνο. Λέγαμε τα συνθήματά μας, αυτοενθουσιαζόμασταν, κάναμε εντύπωση στους άλλους και μετά περιμέναμε το επόμενο εξάμηνο να κάνουμε πάλι τα ίδια. Τελευταία βλέπω αναφορές ανά βδομάδα. Ή λοιπόν πλησιάζει η ώρα, ή έχουμε ανάγκη από συνθήματα.
Απέφευγα να ασχοληθώ μέχρι σήμερα, πιστεύοντας ότι αργά ή γρήγορα θα τελειώσει το παραμύθι. Η υπομονή όμως έχει και όρια. Κάνουμε τους μαλάκες, δεν είμαστε.
Ποιους απασχολεί, η άδεια; (προσοχή, το ξέρετε ότι είμαι κακός και λέω τα πράγματα με το όνομά τους!)
Όσο δεν υπάρχει, δεν απασχολεί κανέναν στο ΕΚΑΒ. Όλα μέλι γάλα, υπάλληλοι του άμεσου δημόσιου τομέα, δεν μας κουνάει ούτε η Μέρκελ! Μόνο κακά θα φέρει η άδεια (υποχρεώσεις).
Απασχολεί λοιπόν μόνο τους απόφοιτους ΙΕΚ, αλλά αυτοί δεν απασχολούν εμάς.
Για να χορηγηθεί άδεια, είναι διαδικασία ενός μήνα. Πάμε προτάσεις στο Υπουργείο, αυτό διαλέγει και ψηφίζεται το νομοσχέδιο. Γιατί λοιπόν έχουν περάσει 10 χρόνια; Γιατί μπαίνει ένα τεράστιο ερώτημα: Ποιος θα την πάρει!
Η απάντηση εύκολη θα μου πείτε: Οι πιστοποιημένοι πτυχιούχοι του ΙΕΚ. Μάλιστα.
Οπότε ας βάλουμε ανάποδα το ερώτημα: Ποιος δεν θα την πάρει; Αρχίζετε και μπαίνετε στο νόημα ότι, εδώ παίζεται το παιχνίδι και το σήριαλ γράφει τόσα επεισόδια.
Κανείς δεν θέλει να χρεωθεί την απάντηση στο ερώτημα αυτό. Απελθέτω απ' εμού ....
Και αν είσαι και συνδικαλιστής, τότε είναι που δεν θέλεις να στεναχωρήσεις κανέναν.
Ο νόμος δίνει πάντα παράθυρο, με την μορφή των μεταβατικών διατάξεων. Το θέμα είναι πόσο μεγάλο θα το κάνεις αυτό το παράθυρο, ώστε από τη μία να μπουν όλοι, αλλά από την άλλη να μην σε κράξουν και οι πραγματικά δικαιούχοι.
Τι μπορείς να προβλέψεις στις μεταβατικές διατάξεις; Ας δούμε ένα παράδειγμα: Άδεια να δοθεί σε αποφοίτους ΠΕΚΠΑ οι οποίοι έχουν 15 χρόνια υπηρεσίας. Δίκαιο θα μου πεις. "Κάτσε ρε φίλε" θα σου πει ο συνάδελφος που δεν είναι ΠΕΚΠΑ. "Μαζί δουλεύουμε, την ίδια δουλειά κάνουμε". Σωστό κι αυτό, οπότε ας ανοίξουμε το παράθυρο, με δεύτερη διάταξη. "Άδεια θα δοθεί και σε όσους οδηγούς ασθενοφόρων έχουν 20 χρόνια υπηρεσίας". Κανένα πρόβλημα, αλλά εκεί θα σου έρθει ο οδηγός του Κ.Υ. και θα σου πει: "και γω την ίδια δουλειά κάνω".
Οπότε που πας; Άδεια και στους οδηγούς των Κ.Υ.; Και των Νοσοκομείων; Και στις νοσοκόμες και στους τραυματιοφορείς και στους σεκιούριτι και σε όσους κατά καιρούς έχουν συνοδεύσει ασθενή, ή έχουν οδηγήσει ασθενοφόρο;
Όσο δεν βρίσκεται κάποιος να το πάρει πάνω του και να απαντήσει στα ερωτήματα αυτά, άδεια δεν βγαίνει, μην σας παραμυθιάζει κανείς!
Και η απάντηση και η απόφαση είναι μία και θα την γράψω και θα στεναχωρήσω και πολλούς φίλους μου:
Άδεια δικαιούται μόνο ο πιστοποιημένος απόφοιτος του ΙΕΚ. Τελεία.
Και μεταβατική διάταξη μπορεί να μπει μόνο μία. Ότι το ΕΚΑΒ οφείλει να δώσει κάθε δυνατότητα σε ήδη υπηρετούντες να αποκτήσουν τίτλο από το ΙΕΚ. Κι αυτό για μια πενταετία, το πολύ. Μετά κλείνουν οι πόρτες. Όσοι θέλουν βέβαια, γιατί το ταχύρυθμο λειτουργεί κοντά 10 χρόνια και κάποιοι γελάνε, γιατί είναι σίγουροι ότι η περίπτωσή τους θα περιλαμβάνεται σε μία από τις μεταβατικές διατάξεις.
Έτσι, για να ξέρουμε τι λέμε, τι μας λένε και ποια είναι η πραγματικότητα.