Αχρείαστοι....

Όταν κάποιος δικός μου πρέπει να πάει Νοσοκομείο και με παίρνει τηλέφωνο, του το κόβω με τη μία: Ταξί, λεωφορείο, ή ΙΧ. Τα ασθενοφόρα είναι για άλλη δουλειά! Κάποιες φορές όμως τα πράγματα είναι σοβαρά. Δύο φορές λοιπόν το χρειάστηκα.

Η πρώτη ήταν πριν 6 χρόνια σε τροχαίο που είχαν οι δικοί μου στο 90 της Εθνικής προς Λαμία και η δεύτερη προχτές, σε σοβαρό καρδιολογικό δικού μου ανθρώπου στο Βόλο.

Και τις δύο φορές οι συνάδελφοι με συγκίνησαν. Την πρώτη φορά, το πλήρωμα του ασθενοφόρου του ΕΚΑΒ Θήβας φρόντισε την οικογένειά μου σαν να ήμουν εγώ εκεί και μέχρι να φτάσω. Την δεύτερη φορά προχτές, όταν ο ασυρματιστής και το πλήρωμα του ασθενοφόρου στο Βόλο, μου αφαίρεσαν κάθε αγωνία για τα 330 χιλιόμετρα που με χώριζαν από τον δικό μου άνθρωπο που κινδύνευε.

Με τόση κακομοιριά, γκρίνια και φαγωμάρα μεταξύ μας, αυτές ήταν στιγμές που αισθάνθηκα το ΕΚΑΒ σαν οικογένεια και τον εαυτό μου μέλος της.

Ξέρω ότι αυτοί οι συνάδελφοι είναι ήδη περήφανοι για την δουλειά τους και τίποτα δεν θα προσθέσουν στην αξία τους τα δικά μου δημόσια συγχαρητήρια. Γι' αυτό και δεν θα το κάνω πουθενά, παρά μόνο εδώ μέσα, σαν είδος μονόλογου.

Συγχαρητήρια λοιπόν στους συναδέλφους μου, όχι τόσο για την φροντίδα των δικών μου ανθρώπων (σίγουρα το κάνουν με όλους τους ασθενείς), αλλά για τα συναισθήματα που με γέμισαν, όπως τα περιέγραψα πιο πάνω. Τους εύχομαι πάντα με υγεία. Μπορεί να παραμείνουν σε όλη τους την θητεία ανώνυμοι, αλλά κάποιοι τους οφείλουν πολλά. Μερικοί από αυτούς, την ίδια τους την ζωή!