Translate

Σάββατο 9 Δεκεμβρίου 2017

Για τον Παύλο Σιδηρόπουλο.

Πριν 3 μέρες, ήταν η επέτειος του θανάτου του. Βρισκόταν στο σπίτι μιας φίλης του στον Ν. Κόσμο και έπεσε σε κώμα, από "υπερβολική δόση" ουσιών. Παρελήφθη από ασθενοφόρο και καθ' οδόν έκανε άπνοια και πέθανε.
Τον "Παύλο" δεν τον παραλαμβάνεις, "κουβάλα και τρεχάλα". Τον υποστηρίζεις αναπνευστικά με ambu. Όσοι επιμένουμε να είμαστε "νομικά ακάλυπτοι", χορηγούμε αντίδοτα, σηκώνεται, υπογράφει "άρνηση μεταφοράς", ή σου ρίχνει κανένα καντήλι και παραμένει στο σπίτι της φίλης του για να συνεχίσει αυτό που έκανε και πριν. 
Όσοι επιμένουν να είναι "νομικά καλυμμένοι", τον υποστηρίζουν αναπνευστικά, ζητούν βοήθεια για την μεταφορά και τον πηγαίνουν υποστηριζόμενο στο Νοσοκομείο, για να χορηγηθούν εκεί τα αντίδοτα. Στην δεύτερη περίπτωση, επιβαρύνεται με τα έξοδα να γυρίσει με ταξί στο σπίτι της φίλης του και να συνεχίσει να κάνει, αυτό που έκανε και πριν. Επίσης σ' αυτήν την περίπτωση, τα μπινελίκια τα ακούει το προσωπικό του Νοσοκομείου.
Έτσι ο "Παύλος" θα έχει την ευκαιρία να πεθάνει κάποια άλλη φορά, όταν δεν θα τον πάρουν έγκαιρα είδηση και από τον Νέο Κόσμο θα πάει στον Άλλο Κόσμο, πριν την άφιξη του ασθενοφόρου.
Αυτό που κάναμε δηλαδή με τον Βλάση Μπονάτσο, αυτό που κάναμε και κάνουμε καθημερινά, με εκατοντάδες άλλους χρήστες ουσιών.
Είναι υποχρέωση του πληρώματος ασθενοφόρου επειγόντων, να μην αφήσει κάποιον με άπνοια, να οδηγηθεί σε καρδιοαναπνευστική ανακοπή. Αν δεν ξέρει, δεν μπορεί, δεν γουστάρει να υποστηρίξει αναπνευστικά, δεν μπορεί να είναι πλήρωμα επειγόντων. Το αναφέρει και τοποθετείται κάπου αλλού, χωρίς καμία επίπτωση στην "καριέρα" του, ως δημόσιου υπάλληλου. Αν δεν το κάνει, τότε κάθε περιστατικό που του πεθαίνει, πρέπει να διερευνάται ως φόνος εκ προμελέτης.
Οι ενέργειες της Κυβέρνησης, να προσλαμβάνει ανεπαρκείς και της Διοίκησης να τους τοποθετεί, ή να τους διατηρεί στα επείγοντα, χαρακτηρίζονται ως εγκληματικές.

Δευτέρα 7 Αυγούστου 2017

Προς Τιμήν....

Είναι μέρες τώρα, που κάποιος συνάδελφος μοτοσικλετιστής, έγραψε ένα σημείωμα, σαν να σκεφτόταν φωναχτά και αισθάνθηκα την υποχρέωση να το ανεβάσω, προς τιμήν ενός πρώην Αντιπροέδρου του ΕΚΑΒ, ο οποίος "τόλμησε" να εισηγηθεί στο ΔΣ του ΕΚΑΒ, την πρότασή μας για δημιουργία Τομέα Μοτοσικλετών.

"Κάθομαι στη Σόλωνος και περιμένω κάνα σήμα της προκοπής, την ώρα που ο Τζεγκεβρε (στο Κέντρο) πάει σαν τον Βέγγο. Κοιτάω την πόρτα της Νομικής και θυμάμαι εκείνη την νύχτα που ήταν να κάνουν ντου τα ΕΚΑΜ στο κτίριο και να βγάλουν τους καταληψίες πρόσφυγες και τους αριστεριστές υποστηρικτές τους.
Ήταν τόσο άγρια τα πράγματα που ετοιμαζόμασταν για τα πάντα . Φήμες έλεγαν πως αντιεξουσιαστές ήταν στο χώρο και περίμεναν την πρώτη κίνηση για να χυθεί αίμα . Θα μπαίναμε μαζί με τα ΜΑΤ και τους... υπόλοιπους να δώσουμε πρώτες βοήθειες σε όποιον τις χρειάζονταν​. Θυμάμαι να κάνουμε ενημέρωση σχετικά με το πώς αντιμετωπίζουμε πολλαπλά θύματα και τι προτεραιότητα παίρνει ο κάθε τραυματίας . Ευτυχώς δεν χρειάστηκε τπτ από όλα αυτά.
Την εποχή εκείνη ήταν "αντι" ένας ιατρός με κλινικά αρχιδ... Επειδή αυτός ο άνθρωπος είχε την εντιμότητα να δει την αλήθεια και επειδή δεν είχε ανάγκη να κάνει τον διασώστη που προσποιείται τον ιατρό, οι μοτοσυκλέτες του ΕΚΑΒ έγιναν θεσμός . Όσες ανακοπές σηκώνουμε, όσους χρήστες τους δίνουμε δεύτερη ευκαιρία και όσα περιστατικά τα γλυτώσαμε από του χάρου τα δόντια είναι παράσημα στο πέτο του. Να είναι καλά εκεί που βρίσκεται και να κοιμάται ήσυχος. "

Δευτέρα 31 Ιουλίου 2017

Πάμε Νότια φέτος.

Ήρθε η ώρα της καλοκαιρινής άδειας και έκανα αυτό που λέει ο τίτλος, προκειμένου να αποφύγω πιστοποιημένες απάτες τύπου Χαλκιδικής, όπως πέρυσι. Είναι ευκαιρία, από την μια να βγω από την υποχρέωση και να επισκεφθώ τα πατρώα εδάφη της γυναίκας και από την άλλη να απολαύσω θάλασσα, χωρίς να μου χαλάνε την αισθητική πιτσαρίες και σουβλατζίδικα. Και το μεσημέρι, να τρώω σε πραγματική ψαροταβέρνα, με κανονικές μερίδες και σωστές τιμές, ανάμεσα σε πατριώτες μου και όχι ως μοναδικός Έλληνας, ανάμεσα σε Σέρβους, Σκοπιανούς, Βούλγαρους και ότι άλλο περιγράφεται στο Βαλκανιζατέρ.
Μεσσηνία λοιπόν, θάλασσα και στην ξαπλώστρα να διαβάζω ειδήσεις, για δεκάδες τροχαία σε όλη την Χώρα, με αντίστοιχους θανάτους, κυρίως νέων ανθρώπων. Περιδιαβαίνοντας τον Νομό και με αφορμή αυτά που διάβασα, άρχισα να παρατηρώ τους οδηγούς. Λοιπόν στην Μεσσηνία, αν πεις την λέξη κράνος, θα νομίσουν ότι μιλάς για το Στρατό. Ζώνη ασφαλείας, έχουν φορέσει μόνο όσοι έχουν μπει σε αεροπλάνο και τους έχει υποχρεώσει η αεροσυνοδός. Και το τραγικότερο όλων, παντού κυκλοφορούν δίκυκλα, με παιδάκια επάνω και μάλιστα μπροστά από τον οδηγό.
Έχουμε ξαναπεί, ότι αυτό λύνεται μόνο μέσω της παιδείας. Όταν ο Πολίτης αποκτήσει την μόρφωση, να κάνει μόνος του το σωστό, χωρίς κάποιος να του το επιβάλλει. Ναι, αλλά αυτό θα συμβεί σε 3 -4 γενιές. Τι γίνεται μέχρι τότε; Πως προστατεύει το Κράτος τους πολίτες του; Ένας τρόπος υπάρχει, φόβος και άγρια καταστολή. Ποιος θα το κάνει αυτό, η Αστυνομία στην Μεσσηνία; Ναι, το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις; Αυτοί θα βγουν 2 φορές την βδομάδα, σε συγκεκριμένη ευθεία, με όριο 50 χιλ., θα στήσουν το ραντάρ και σε δύο ωρίτσες, θα γράψουν 10 κλήσεις για ταχύτητα και 5 για προσπέραση σε διπλή γραμμή, σε όσους ανυποψίαστους, δεν ξέρουν ότι είναι εκεί κάθε Τετάρτη και Κυριακή.
Μετά, ο χοντρός αρχιφύλακας, θα πάρει το υπηρεσιακό τζιπ και θα αράξει σε παραθαλάσσια ψαροταβέρνα, παρέα με τοπικούς παράγοντες και θα αναλύσουν, για ποιο λόγο η Χώρα πάει κατά διαόλου. Στις 2μιση θα φύγει και ένα τέταρτο αργότερα, την θέση του θα πάρει ο απογευματινός συνάδελφος, να καταθέσει κι αυτός την άποψή του, γι' αυτούς που σκοτώνονται.

Σάββατο 15 Ιουλίου 2017

Οι καλοί, οι κακοί και η άσχετη.

Όσοι με παρακολουθείτε, γνωρίζετε ότι είμαι πάντα με τους καλούς. Τους τίμιους, εργατικούς συναδέλφους, τους σωστούς επαγγελματίες, που πασχίζουν με προσωπικές θυσίες να προοδεύσουν ατομικά στον χώρο τους και με όσες δυνάμεις διαθέτουν, να σπρώξουν μπροστά το ΕΚΑΒ.
Όλοι οι υπόλοιποι είναι οι κακοί, με εμπροσθοφυλακή τους συνδικαλιστές. Αυτοί διαπλεκόμενοι και με ότι λαμογιά μπορείς να φανταστείς, κράτησαν τον Οργανισμό 50 χρόνια πίσω, με αποτέλεσμα να γελάνε μαζί μας ακόμη και οι πρώην του παραπετάσματος.
Σήμερα όμως, είμαι με τους κακούς, επειδή τους την έπεσε η άσχετη. Γενικά οι άσχετοι (ή, οι εκ του πονηρού παριστάνοντες τους άσχετους) είναι πιο επικίνδυνοι από τους κακούς. Γράφουν κάτι "καλοπροαίρετες" αναρτήσεις, σαν κι αυτήν της κας Angeliki Tsioupa στο "ΒΗΜΑ ΤΟΥ ΕΚΑΒΙΤΗ", οι οποίες αποπροσανατολίζουν, μεταφέρουν αλλού την συζήτηση και κάνουν την μεγαλύτερη ζημιά. Εδώ μπορείτε να ψάξετε την ανάρτησή της και να δείτε τι γράφει: ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΟΥ ΕΚΑΒΙΤΗ
Ας δούμε όμως, τι πραγματικά γράφει και αν δικαιούται να γράφει. Κατ' αρχήν να δηλώσω ότι δεν την γνωρίζω, ούτε που εργάζεται, ούτε που έχει κολλήσει ένσημα, ούτε τι σπουδές έχει στην Επείγουσα. Δεν έχει βεβαίως, αφού από τις απόψεις της, φαίνεται ότι δεν έχει καν επαφή με το αντικείμενο.
Και ξεκινάει εντελώς ανάποδα, αναφέροντας ότι: "η επείγουσα προνοσοκομειακή φροντίδα, είναι βασικός πυλώνας του ΕΚΑΒ". Λάθος τεράστιο. Ανάποδα είναι το σωστό. "Το ΕΚΑΒ είναι ο βασικός πυλώνας της ΕΠΦ". Ο άλλος είναι τα ΤΕΠ. Όταν αυτά τα δύο δουλεύουν σωστά, όχι ανεξάρτητα, αλλά διασυνδεόμενα, τότε μιλάμε για σωστή αντιμετώπιση του επείγοντος προνοσοκομειακά. (για να μην είμαστε μόνον επικριτικοί, αλλά να διδάξουμε και κάτι).
"Υπάρχουν κι άλλα πεδία για το ΕΚΑΒ", ισχυρίζεται η καλή γιατρός. Ναι υπάρχουν, η εκπαίδευση και η αντιμετώπιση καταστροφών. Τέλος. Με αυτά τα τρία, ασχολούνται οι Υπηρεσίες Ιατρικών Επειγόντων, σε παγκόσμιο επίπεδο. Αν εσείς εννοείται τα εξιτήρια, τότε η  συζήτηση τελειώνει.
"Αν δεν κάνει εξιτήρια το ΕΚΑΒ, τότε θα αποδυναμωθεί και θα ιδιωτικοποιηθεί. Θα αποκοπεί από τις υπόλοιπες δομές Υγείας και θα μαραζώσει". Αυτή είναι η κεντρική ιδέα, της επόμενης πρότασης στην ανάρτηση. Ε λοιπόν, αυτό είναι το τελειωτικό χτύπημα. Θα προτείνω στην Διοίκηση, να πάρει την γιατρό ως επιστημονική σύμβουλο, για την σύνταξη του νέου Οργανισμού!
Είναι κουραστικό να επαναλαμβάνω, αλλά θα το κάνω, μήπως τελικά κάποιοι "μάθουν μπαλίτσα" και βγάλουμε όφελος.

Τα ΤΕΠ και το ΕΚΑΒ, είναι 50 χρόνια πίσω, δεν δουλεύουν σωστά, δεν διασυνδέονται, οπότε η ΕΠΦ στην Χώρα μας είναι ανύπαρκτη.
Όταν το ΕΚΑΒ βάζει πολλά καρπούζια κάτω από την μασχάλη, αυτό που θα πέσει και θα σπάσει είναι τα επείγοντα.
Σε όλον τον Πλανήτη, τα εισιτήρια, τα εξιτήρια, τις επανεξετάσεις των Νοσοκομείων τις κάνουν τα ίδια τα Νοσοκομεία, με δικά τους μέσα και δικό τους προσωπικό. Αυτό κοστίζει το 1/3, απ' ότι σε μας. Δηλαδή, όσοι μας δανείζουν, έχουν μικρότερο κόστος από μας ανά διακομιδή. Όσα Νοσοκομεία, δεν έχουν μεγάλο όγκο διακομιδών, τα διακινούν μέσω συμβάσεων με ιδιώτες.
Σε όλον τον Πλανήτη, οι διανοσοκομειακές διακομιδές βαρέως πασχόντων, γίνονται από τα Νοσοκομεία, χωρίς μεσάζοντα το ΕΚΑΒ. Σε καμία Χώρα του Πλανήτη, δεν υπάρχουν Κινητές Ιατρικές Μονάδες στον δρόμο.
Τι μπορούσε να γράψει, η καλή γιατρός; "Θέλω να κάνω την δουλειά μου και ο πιο εύκολος τρόπος, είναι να πάει το ΕΚΑΒ, άλλα 50 χρόνια πίσω". Ή, "ήθελα κάτι να γράψω και το ΕΚΑΒ προσφέρεται, επειδή εκεί είναι αμόρφωτοι και παίζουν μπάλα ακόμη και οι οδηγοί των Δήμων". Ή, "μου αρέσει ο Υπουργός και σεις μου τον στενοχωρείτε". Και μένα μου αρέσει, αλλά για πάρτη του χρόνια περιστατικά δεν κάνω.
Ο μόνος τρόπος για να απαλλαγούμε από "τους τουρίστες, επαγγελματίες συνδικαλιστές", είναι η ανάπτυξη, ο εκσυγχρονισμός και η εναρμόνιση με τα διεθνώς ισχύοντα. Αυτό μπορεί να γίνει, μόνο με έναν τρόπο. Συζήτηση και προτάσεις, από επαγγελματίες του χώρου, που έχουν μελετήσει το Σύστημα σε διεθνές επίπεδο. Είναι χάσιμο χρόνου, όταν ο καθένας λέει την γνώμη του. Γιατί ξέρετε τι λένε για τις γνώμες.

Σάββατο 10 Ιουνίου 2017

Η αξιοπρέπεια των στελεχών.

Όταν στο ΕΚΑΒ είσαι στέλεχος, προϊστάμενος, διευθυντής κλπ, είσαι άρχοντας. Δούκας. Σε διορίζει μία φιλική Διοίκηση και σου λέει, παίξε μπάλα στον Τομέα σου, στο Παράρτημά σου. Εσύ στήνεις την δουλειά όπως γουστάρεις, φτιάχνεις την αυλή σου να σε στηρίζει και προειδοποιείς όποιον έχει αντίρρηση. Ντύνεις το συνολικό πακέτο με επιστημονικό περιτύλιγμα, βάζεις και λίγο απαρχαιωμένο εσωτερικό κανονισμό να φυλάει σκοπιά και είσαι έτοιμος. Περιμένεις να περάσουν τα χρόνια, να πάρεις την σύνταξη με δόξα και τιμή και να διηγείσαι στα εγγόνια σου, πως αν δεν ήσουν εσύ, ο πλανήτης θα είχε καταστραφεί.
Βάστα μόνο, μην αλλάξουν τα πράγματα και έρθει κάποια Διοίκηση, η οποία θέλει να έχει λόγο και αρχίσει να ρωτάει, "πως αυτό και γιατί εκείνο". Εκεί έχεις πρόβλημα και οι επιλογές είναι περιορισμένες. Η πρώτη επιλογή, είναι να συνεργαστείς με την Διοίκηση, να την βοηθήσεις να εφαρμόσει την πολιτική της και να κρατήσεις την καρέκλα. Έτσι όμως θα χάσεις τα προνόμια και θα ξεπουλήσεις τους αυλικούς σου. Τι σόι Δούκας θα είσαι χωρίς αυλή;
Η δεύτερη επιλογή, είναι να πας σε διαπραγματεύσεις και να προσπαθήσεις να σώσεις, ότι μπορεί να σωθεί. Φέρνεις κάποιες αντιρρήσεις, απειλείς με παραίτηση και ανένδοτο αγώνα, αλλά το ρίσκο είναι μεγάλο. Οι παραιτήσεις ενίοτε γίνονται δεκτές και οι δίκες δεν κερδίζονται όλες.
Αν βέβαια, φοράς παντελόνια και πιστεύεις ότι έχεις δίκιο και η Διοίκηση άδικο, τότε ένας δρόμος υπάρχει. Της αξιοπρέπειας. Παραιτείσαι και φεύγεις κύριος, με το κεφάλι ψηλά.
Ένα πράγμα πρέπει να αποφύγεις. Να κάνεις τον Κινέζο και να δουλεύεις πίσω από την πλάτη της Διοίκησης. Γιατί η κατάληξη θα είναι μία. Θα βρεθείς στην λαιμητόμο και θα καρατομηθείς δημόσια. Ακόμη και οι αυλικοί σου θα έρθουν να απολαύσουν το θέαμα και να περιμένουν τον καινούριο Δούκα, να του προσφέρουν τις υπηρεσίες τους.

Πέμπτη 8 Ιουνίου 2017

Γιατί τουμπάρουν τα ελληνικά ασθενοφόρα;

Για αρχή, να ευχηθούμε να μην το ζήσει κανείς συνάδελφος, όχι την ανατροπή, αλλά ούτε την απλή σύγκρουση. Κοστίζει, σε ψυχική υγεία για τους τυχερούς, σε σωματικές βλάβες και θάνατο για τους άτυχους.
Και τα ξένα τουμπάρουν, αλλά εδώ το φαινόμενο είναι συχνό. Παλιά τούμπαραν τα Mercedes, μετά τα Citroen, τώρα πάλι τα Mercedes. Ότι και να πάρουμε τουμπάρει και αναρωτιόμαστε τον λόγο. Η μία εξήγηση είναι, ότι υπάρχει μία σκοτεινή δύναμη, η οποία δεν μας γουστάρει και κάθε τόσο, παίρνει ένα όχημα το σηκώνει και το βροντάει στην άσφαλτο.
Τι γίνεται όμως, στην περίπτωση που δεν πιστεύουμε σε μεταφυσικές εξηγήσεις; Τότε πάμε αλλού. Φταίει το όχημα, ή ο οδηγός και ας δούμε πρώτα το όχημα. Τα Mercedes και τα Citroen δεν τουμπάρουν και αυτό δεν το λένε οι εταιρίες, αλλά οι Ευρωπαϊκοί Οργανισμοί, που τους δίνουν τις πιστοποιήσεις EURONCAP, ECE, ISO κλπ. Τι γίνεται όμως, όταν αυτά τα οχήματα, έχουν διασκευαστεί σε ασθενοφόρα; Έχει επηρεαστεί το κέντρο βάρους, η συμπεριφορά κατά άξονα και η γενικότερη οδική; Έχει καταθέσει ο προμηθευτής του ΕΚΑΒ, αντίστοιχες πιστοποιήσεις; Αν ναι, τότε δεν φταίνε τα οχήματα και μας μένουν οι οδηγοί.
Αν καταλήξουμε εκεί και ρωτήσουμε γιατί φταίνε οι οδηγοί, η συχνότερη απάντηση παραπέμπει στις συνθήκες δουλειάς και το άγχος του επείγοντος περιστατικού. Αυτή είναι η πιο απαράδεκτη εξήγηση, επειδή δεν αναφέρεται σε επαγγελματίες. Φαντάζεστε έναν αστυνομικό, να αγχώνεται στις ληστείες; Έναν πυροσβέστη στις φωτιές; Ο επαγγελματίας οδηγός ασθενοφόρου, άσχετα αν είναι Διασώστης ή όχι, δεν μπορεί να αγχώνεται στο επείγον. Δεν φταίει σε τίποτα ο ασθενής, ούτε ο συνάδελφος, ούτε ο γιατρός, ούτε ο περαστικός που θα πατήσει.
Σαφώς φταίει η Διοίκηση. Την οποία δεν απασχολεί ποιοι οδηγούν τα ασθενοφόρα, με ποιον τρόπο και αν είναι κατάλληλοι να το κάνουν. Αν την απασχολούσε, θα φρόντιζε να τους εκπαιδεύσει και να τους πιστοποιήσει. Αρκείται στο δίπλωμα οδήγησης, το οποίο πάρα πολλοί αγόρασαν και στην εμπειρία τους στο HILUX του πατέρα τους.
Σε όλες τις πολιτισμένες Χώρες, λειτουργούν σχολεία οδήγησης ασθενοφόρου. Αλλού ανεξάρτητα, αλλού στα πλαίσια της γενικότερες εκπαίδευσης. Εκεί τους μαθαίνουν να μην οδηγούν όταν είναι ξενύχτηδες, όταν είναι στεναχωρημένοι, όταν είναι αγχωμένοι. Να μην προκαλούν αστείες συγκρούσεις, όταν βιάζονται να σχολάσουν, όταν μεταφέρουν χρόνια περιστατικά, όταν ψάχνουν μία διεύθυνση, ή και μέσα στα Νοσοκομεία. Τους εκπαιδεύουν στην Γρήγορη Αμυντική Οδήγηση. Και τελικά τους εξετάζουν και τους πιστοποιούν ως κατάλληλους, άσχετα με το πολιτικό δίπλωμα. Ξέρουν ότι έτσι κερδίζουν εκατομμύρια. Από υλικές ζημιές, έως ιατρικές δαπάνες, αναπηρίες, συντάξεις. Εμείς δεν τα χρειαζόμαστε αυτά, επειδή έχουμε χρήματα για πέταμα. Και επειδή η ημερήσια δύναμη, δεν είναι άνθρωποι, αλλά αριθμοί.

Τρίτη 30 Μαΐου 2017

Δημόσια και δωρεάν υγεία.

Όποιος το πιστεύει αυτό, είναι ηλίθιος. Και επειδή κανένας σήμερα δεν είναι ηλίθιος, δεν το πιστεύει κανείς. Τι είναι αυτό λοιπόν; Σύνθημα συνδικαλιστικό. Τι σημαίνει; Ότι από τις εισφορές ενός πολίτη, θα έχουν περίθαλψη πέντε τζαμπατζήδες και μάλιστα σε σουίτα.
Λοιπόν, να το ξεκαθαρίσουμε. Δεν υπάρχει δωρεάν, όταν υπάρχει κόστος. Κάποιος πρέπει να πληρώσει. Μέχρι πριν λίγα χρόνια, πλήρωνε ο Σόιμπλε. Τώρα, όχι μόνο σταμάτησε, αλλά ζητάει και τα δανεικά. Από τις κρατήσεις σου λοιπόν σύντροφε και από την φορολογία σου, θα πληρώνεις και τα δάνεια και τα τρέχοντα έξοδα του Κράτους. Γι' αυτό αυξήθηκαν και γι' αυτό θα πάνε στο 80% του μισθού.
Δωρεάν υγεία, υπήρχε στην Σοβιετική Ένωση. Σε κάθε ασθενοφόρο υπήρχε οδηγός, νοσοκόμα και γιατρός, ο οποίος σε εξέταζε και έκρινε αν θα σου κάνει επί τόπου θεραπεία, αν θα σου γράψει συνταγή, ή παραπεμπτικό για εξετάσεις, ή αν θα σε πάρει μαζί του στο ασθενοφόρο για επείγουσα εισαγωγή. Το πρόβλημα όμως με τον Σοσιαλισμό, το περιέγραψε πριν πολλά χρόνια η κα Θάτσερ: "κάποτε τελειώνουν τα λεφτά των άλλων". Γι' αυτό χρεωκόπησαν. Επιπλέον είχαν και ένα άλλο πρόβλημα. Όσοι επιστήμονες και επαγγελματίες έκριναν, ότι σε ένα άλλο καθεστώς θα έβγαζαν περισσότερα από ένα κιλό χαρούπια, έψαχναν τρόπο να την κάνουν, ή τα έγραφαν όλα κανονικά.
Ας δούμε όμως τα δικά μας. Το Α και το Ω του συστήματος υγείας είναι το ιατρικό προσωπικό. Χωρίς όλους τους άλλους, κουτσά στραβά, η δουλειά θα γίνει. Χωρίς γιατρούς, δεν γίνεται με την καμία. Πως αμείβονται αυτοί; Με 950€ το μήνα, βάλε εφημερίες (εξόντωση) και λοιπά, για να φτάσουν τα 1500€. Αν σε μία ορθοπεδική κλινική, δημόσιου νοσοκομείου, υπηρετούν 10 γιατροί, από τους οποίους οι 5 είναι άχρηστοι, οι 3 μέτριοι και οι 2 κάνουν τους ανάπηρους να περπατάνε, όλοι 1500€. Και το δέχονταν αυτό οι καλοί γιατροί; Ναι, γιατί το κράτος - απατεώνας, τους είχε διαφθείρει. "Εσείς που είστε αστέρια και ο κόσμος έρχεται και σας ζητάει, πάρτε φακελάκια, κλέψτε από τα υλικά και τα φάρμακα και βγάλτε χρήμα ατελείωτο". Αυτό ανέβαζε το κόστος, αλλά δεν υπήρχε πρόβλημα, ο Σόιμπλε πλήρωνε.
Τώρα όμως είπαμε τέλος αυτά. Οπότε δεν τον κρατάς τον γιατρό στο δημόσιο. Επειδή κανείς που ξέρει ότι πιάνουν τα χέρια του, δεν πιστεύει στον Κομμουνισμό. Θα τραβήξει ένα ζόρι για μια τριετία ιδιωτικά και μετά ο καλός θα βγάζει 1500€ την μέρα και ο πολύ καλός 5000. Άντε γειά. Τι θα κάνει ο πολίτης που έχει πρόβλημα; Θα κόψει τον λαιμό του να τα σκάσει, ή εκτός από τις εισφορές στο δημόσιο, θα πληρώνει και ιδιωτική ασφάλεια. Γιατί στο δημόσιο, θα μείνουν οι 5 άχρηστοι, οι οποίοι θα εκπαιδεύσουν τους ειδικευόμενους που θα έρθουν και η κατάσταση θα πάει από το κακό στο χειρότερο.
Τα ίδια ισχύουν και για την "Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία". Τα ίδια σε κάθε δραστηριότητα και επάγγελμα.
Η βάση λειτουργίας ενός κομουνιστικού συστήματος είναι: "με τις ικανότητες του καθενός, για τις ανάγκες όλων". Αυτό δεν το δέχονται αυτοί που γνωρίζουν ότι έχουν περισσότερες ικανότητες. Ο Διασώστης που μπορεί και στέκεται στο επείγον, αγανακτεί να αμείβεται λιγότερο από τον πευκοφύλακα, λόγω αρχαιότητας. Όσο λοιπόν το Δημόσιο, συνεχίζει να στηρίζεται στον Κομμουνισμό, η πορεία θα είναι συνέχεια προς τα κάτω. Και οι πολίτες θα υποφέρουν. Και οι ίδιοι οι δημόσιοι υπάλληλοι θα υποφέρουν. Τουλάχιστον, να ξέρουν τον λόγο.

Κυριακή 23 Απριλίου 2017

Το άρθρο για το δημοσιοϋπαλληλίκι στο ΕΚΑΒ.

Με αφορμή δελτίο τύπου του ΕΚΑΒ, για την κατάσταση στην Χαλκιδική, ο έγκριτος (όσο κι αν δεν αρέσει σε πολλούς) δημοσιογράφος, κος Μανόλης Καψής, έγραψε σχετικό άρθρο:
Δεν μας άρεσαν αυτά που έγραψε, στον καθέναν μας για διαφορετικούς λόγους, γι' αυτό ήταν πολλές οι αντιδράσεις και πολλά τα (αρνητικά) σχόλια. Για την ταμπακιέρα βέβαια, κουβέντα. Τίποτα δηλαδή, για το θέμα που διαπραγματεύεται το άρθρο. Όλα, για το ποιος είναι ο κος Καψής και εάν "δικαιούται δια να ομιλεί". Είναι όμως δυνατόν, να απαντήσεις στα επιχειρήματα ενός άρθρου, όταν επικεντρώνεσαι αποκλειστικά στην δολοφονία χαρακτήρα του συντάκτη; Για να σε πάρει κάποιος στα σοβαρά, πρέπει να αντιπαραθέσεις επιχειρήματα ισχυρότερα από τα δικά του. Δεν πείθεις τους πολίτες, που έχουν στηθεί να περιμένουν με τις ώρες ασθενοφόρο, γράφοντας ότι ο Καψής είναι διαπλεκόμενος, υπηρέτης αφεντικών και συμφερόντων.
Δεν μπορείς επίσης να αναφερθείς στον ρόλο και το έργο του ΕΚΑΒ, ούτε στους συναδέλφους που δίνουν την ζωή τους στο δρόμο. Ούτε στις ζωές που έχουμε σώσει, ούτε στις συνθήκες εργασίας μας και τις αμοιβές μας. Δεν τα βάζει με το έργο του ΕΚΑΒ ο δημοσιογράφος, ούτε κατηγορεί τους σωστούς εργαζόμενους. Σε άλλα πρέπει να απαντήσεις. Υπάρχουν στο ΕΚΑΒ κοπρίτες και λαμόγια; Υπάρχουν άχρηστοι; Υπάρχουν υπάλληλοι με 25 χρόνια υπηρεσίας, που δεν ξέρουν πως βγαίνει το φορείο; Υπάρχουν εκπαιδευτές που δεν έχουν ακουμπήσει άρρωστο; Υπάρχουν μεταθέσεις, αποσπάσεις, τοποθετήσεις από το παράθυρο και τον φεγγίτη; Ποιος είναι διαχρονικά ο ρόλος των συνδικαλιστών; Και τελικά, όλοι εμείς οι υπόλοιποι, οι σωστοί, τα καταγγείλαμε αυτά, ή τα καταπίνουμε αμάσητα;
Ο κος Μανόλης Καψής είναι δημοσιογράφος και έπιασε το θέμα από εκεί που όφειλε. Όποιον άλλον συναδελφό του να έβαζες στη θέση του, τα ίδια θα έγραφε, από την ίδια οπτική θα το έβλεπε. Εγώ, μόνο ένα λάθος του βρήκα. Εφ' όσον δεν γνωρίζει το αντικείμενο, δεν έπρεπε να προχωρήσει σε προτάσεις. Φαντάστηκε ότι, επειδή ζούμε εποχές ιδιωτικοποιήσεων, θα μπορούσαμε να έχουμε ιδιωτικό ΕΚΑΒ. Δεν γνωρίζει ότι πουθενά στον Πλανήτη δεν υπάρχει ιδιωτική Υπηρεσία Επειγόντων. Αυτόν τον μπαμπούλα μας τον κουνούσαν οι συνδικαλιστές πριν πολλά χρόνια, για να μας τρομοκρατούν και να κάνουν την δουλειά τους. Όσοι ήταν ιθαγενείς το μασούσαν. Πολλοί μασάνε ακόμη και σήμερα.
Σε έναν μύθο του Ηρακλή, μάθαμε για τους δύο δρόμους, της Αρετής και της Κακίας. Έτσι κι εμείς, έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε δύο δρόμους. Ο πρώτος θα είναι οδυνηρός. Μέσα από τέτοια άρθρα θα απαξιώνεται η δουλειά μας. Οι κόποι δεκαετιών, θα ακυρώνονται σε μια στιγμή. Οι θυσίες, οι αγωνίες, οι ελπίδες θα πετάγονται στα σκουπίδια. Ύστερα θα έρθουν οι Διοικητικές και Υπουργικές αποφάσεις και εκεί θα πονέσει περισσότερο.
Ο δεύτερος δρόμος απαιτεί επαγγελματίες. Περιλαμβάνει αυτοκριτική και αυτοκάθαρση. Ποιον θα διαλέξουμε; Μα τον πρώτο φυσικά!

Σάββατο 8 Απριλίου 2017

Οι (δήθεν) εκπρόσωποι.

Τις προάλλες, ο Αντιπρόεδρος του ΕΚΑΒ, κος Μ. Μυλωνάς, μιλώντας σε τηλεοπτικό σταθμό της Θεσσαλίας, δήλωσε ότι, οι συνδικαλιστές δεν εκπροσωπούν τους εργαζόμενους. Δεν το διατύπωσε με ευκρίνεια και δεδομένων των συνθηκών (δυο δημοσιογράφοι να τον διακόπτουν) δεν το επεξήγησε με επάρκεια, με αποτέλεσμα να υπάρξει θύελλα αντιδράσεων και να γίνει ένας μικρός χαμός.
Το γεγονός έχει πλέον ξεχαστεί, οπότε είναι καιρός να αναφερθώ. Σ' αυτό που είπε ο κος Αντιπρόεδρος έχει 100% δίκιο. Και εξηγούμαι.
Ο συνδικαλιστής, εκλέγεται πάνω σε συγκεκριμένη ατζέντα, ή πάνω σε καμία ατζέντα. Δεν εκπροσωπεί τον εργαζόμενο επί παντός (πχ δεν μπορεί να μιλήσει εκ μέρους των εργαζομένων για τον διαχωρισμό Κράτους - Εκκλησίας) και οπωσδήποτε δεν εκλέχτηκε να κάνει αντιπολίτευση. Εκλέχτηκε από επαγγελματίες, για να προωθήσει μία σειρά θεσμικών (στην πλειοψηφία τους) ζητημάτων. Οι μη επαγγελματίες (από σπόντα, ή εκ του παραθύρου εισελθόντες στο ΕΚΑΒ), τον εξέλεξαν για το ρουσφέτι και τα οικονομικά θέματα. Ότι βάλουμε στην τσέπη.
Η αλήθεια είναι μία και ισχύει δεκαετίες τώρα. Μόλις εκλεγεί ο συνδικαλιστής, δεν εκπροσωπεί κανέναν άλλον, εκτός από τον εαυτό του και το Κόμμα του. Να ρίξουμε την Διοίκηση, να ρίξουμε την Κυβέρνηση, να έρθουμε στα πράγματα, να κάνουμε τα δικά μας. Ας δούμε όμως τις περιπτώσεις, κατά τις οποίες αναφέρεται σε αμιγώς υπηρεσιακά προβλήματα. Πόσοι συμφωνούν με τις απόψεις του και πως διαπιστώνεται αυτό; Προηγήθηκε καμία συνέλευση; Αν ναι, πόσοι τάχθηκαν υπέρ της εισήγησης και τι ποσοστό αντιπροσωπεύουν, σε σχέση με τα εγγεγραμμένα μέλη; Αν από τα 2000 άτομα, ήταν παρόντα στην συνέλευση τα 80 και από αυτούς συμφώνησαν οι 60, μπορούμε να υποθέσουμε ότι οι υπόλοιποι συμφωνούν με την Διοίκηση;
Πρόβλημα δεν έχουν μόνο οι εργαζόμενοι, με την αυθαιρεσία των συνδικαλιστών, αλλά και οι ίδιοι οι συνδικαλιστές με τους ομοίους τους. Συγκεκριμένα, με τους εκπροσώπους εργαζομένων στο Δ.Σ. του ΕΚΑΒ. Βοηθούσαν στην εκλογή τους, μέσω των παρατάξεων και μετά τους έχαναν. Καμία αναφορά, ούτε για τα θέματα που συζητήθηκαν στο Δ.Σ., ούτε για την στάση που αυτοί τήρησαν. Πολλές φορές μάλιστα, τους κατηγόρησαν για αντεργατικές θέσεις και εξυπηρέτηση προσωπικών φιλοδοξιών. Και πάνω σ' αυτό, έχω παράδειγμα.

Το 2010, μετά από πρότασή μας, ο τότε Αντιπρόεδρος του ΕΚΑΒ, εισηγήθηκε στο Δ.Σ. την πιλοτική λειτουργία μοτοσικλετών. Η απόφαση πάρθηκε κατά πλειοψηφία, με ένα μέλος να διαφωνεί. Ποιο ήταν αυτό το μέλος; Ο εκπρόσωπος των εργαζομένων. Σαν διασώστες, δεν περιμέναμε τίποτα καλύτερο, από έναν γνωστό αριβίστα, ο οποίος είχε αντιταχθεί ανοιχτά, σε κάθε προσπάθεια προόδου. Το πράγμα όμως έχει και συνέχεια. Ο διάδοχός του, υποσχέθηκε στο Σωματείο ότι θα κρατήσει εντελώς διαφορετική θέση και αφού συζητήσει τα θέματα, θα μεταφέρει στο Δ.Σ. τις θέσεις των εργαζομένων και όχι τις προσωπικές του, όπως έκανε ο προκάτοχος. Προσέγγισε μάλιστα τους μοτοσικλετιστές, δηλώνοντας ότι θα έχουν την στήριξή του. Λοιπόν, στο πρώτο Δ.Σ. που μπήκε θέμα το οποίο τους αφορούσε, ήταν ο μόνος που διατύπωσε αντιρρήσεις.
Ο συνδικαλισμός πεθαίνει και το βλέπουν όλοι, εργαζόμενοι και συνδικαλιστές. Δεν πεθαίνει επειδή το λέω εγώ, ή ο κος Αντιπρόεδρος, αλλά επειδή δεν συμβαδίζει με την εποχή. Επειδή επιμένουμε να τον κρατάμε στο 1980 με ενέσεις.
Η Κυβέρνηση (αυτή, ή οποιαδήποτε άλλη), σύντομα θα πάρει μέτρα για να περιορίσει την συνδικαλιστική αυθαιρεσία. Αυτό θα είναι τεράστια ήττα για το συνδικαλιστικό κίνημα και πρέπει να το προλάβουμε, κάνοντας την υπέρβαση και παίρνοντας μέτρα αυτοκάθαρσης και εκσυγχρονισμού.
Το πρώτο που πρέπει να αποφασιστεί, είναι οι συνελεύσεις να γίνονται εκτός ωραρίου. Να μετρήσουμε πόσοι είμαστε. Αν δεν είμαστε, να το κλείσουμε το μαγαζί και να ενημερώσουμε τους συναδέλφους, ότι στο εξής ο καθένας για πάρτη του.
Το δεύτερο σημαντικό, να αποφασίσουμε ότι κάθε κινητοποίηση, πρέπει να έχει την έγκριση του 50%+1, των εγγεγραμμένων μελών και όχι των παρόντων. Αν η συνέλευση δεν συγκεντρώνει την απαραίτητη πλειοψηφία για να πάρει αποφάσεις, να μην γίνεται καμία κινητοποίηση και ας αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του.
Το ξέρω ότι οι προτάσεις μου τρομάζουν. Τι να κάνουμε, είμαι πάντα της άποψης, ότι καλύτερα να πεθάνεις μία φορά, παρά να πεθαίνεις κάθε μέρα!

Σάββατο 18 Μαρτίου 2017

Περί Μοτοσικλετών. Λάρισας και λοιπών.

Όλοι ξέρουμε που πήγαν οι Μηχανές της Λάρισας, οπότε το σχετικό ερώτημα του Προέδρου, του τοπικού ερασιτεχνικού σωματείου, είναι ρητορικό. Και έχει στόχο, καθαρά αντιπολιτευτικό. Δεν θα απαντήσω, επειδή ποτέ δεν έμπλεξα την πολιτική με τους επιχειρησιακούς σχεδιασμούς στο ΕΚΑΒ. Μία απάντηση έδωσε συνάδελφος μοτοσικλετιστής του ΕΚΑΒ Θεσ/νίκης (Χρήστος Δημητριάδης), ο οποίος επίσης δεν μπλέκει πολιτική και δουλειά:
"Οι μηχανές της Λάρισας πήγαν εκεί που έχει δουλειά.....οι μηχανές της Λάρισας πήγαν εκεί που βγάζουν 5 σχήματα στο 6ωρο......οι μηχανές της Λάρισας πήγαν εκεί που δεν θα σκονίζονται.......οι μηχανές της Λάρισας πήγαν εκεί που θα φανεί το έργο τους.....οι μηχανές της Λάρισας πήγαν εκεί που δεν θα γράφουν χιλιόμετρα για μόστρα και επίδειξη και καφέ αλλά εκεί που θα τρέχουν σε πραγματικά επείγοντα περιστατικά.....οι μηχανές της Λάρισας πήγαν εκεί που βάση στατιστικών βγάζουν εκατοντάδες σήματα σε ένα μήνα......οι μηχανές της Λάρισας πήγαν εκεί που έπρεπε να πάνε εδώ και πολύ καιρό και των άλλων περιοχών που το μόνο που κάνουν είναι να αλλάζουν μπαταρίες λόγω ακινησίας και να τις ξεσκονίζουν όταν θα κάνει επίσκεψη στον Τομέα τους ο Χ Πρόεδρος ή Αντιπρόεδρος του ΕΚΑΒ......ΕΛΕΟΣ ρε παιδιά.....βρείτε και πείτε κάτι ουσιαστικό.....κάτι υπαρκτό.....κάτι πραγματικό.......μην μπλέκετε την αληθινή πραγματικότητα με την εικονική την δική σας.....!!!!!!!"
Δεν έχω να διορθώσω απολύτως τίποτα, στην απάντηση του συναδέλφου. Έχω να προσθέσω.
Η δουλειά και το έργο που θα μπορούσαν να προσφέρουν οι Μηχανές, απαξιώθηκε και εγκαταλείφθηκε. Πριν από την επιστημονική ανάλυση, θα κάνουμε κάτι απλό. Θα κοιτάξουμε τα ελαστικά τους. Στην μία είναι του '12, στην άλλη του '11. Σε μία τρίτη είναι του '09 και σε μία τέταρτη, η ημερομηνία κατασκευής των ελαστικών είναι σβησμένη! Αυτές οι Μοτοσικλέτες, ήταν επιχειρησιακές; Με δύο αναβάτες και πλήρη εξοπλισμό; Και δεν πήγε κανένας στο πειθαρχικό; Τέλος αυτό, πάμε παρακάτω.
Μισθοδοτούνται υπάλληλοι (και μάλιστα γιατροί) για 12 περιστατικά τον χρόνο; όταν συγκριτικά, ο Τομέας Κέντρου Αθήνας, βγάζει 12 στην βάρδια; Όταν ο συνάδελφος της Αθήνας, πηγαίνει σπίτι του και είναι κομμάτια από την κούραση και το άγχος, μπορούμε να τον προσβάλουμε με αυτόν τον τρόπο; Μήπως πληρώνεται με το κομμάτι;
Τέταρτο σημείο. Υπάρχουν παραρτήματα, που δουλεύουν με οδηγό και γιατρό, όταν υπάρχει αντίθετη απόφαση του ΔΣ του ΕΚΑΒ, από το 2010; Όταν αυτό δεν συμβαίνει, παρά μόνο σε Αφρικανικές και Νοτιοαμερικάνικες Χώρες, όπου κατοικούν Μάο - Μάο, όπως στην Ελλάδα, καλή ώρα;
Υπάρχουν ακόμη άτομα στο ΕΚΑΒ που χρησιμοποιούν ως επιχείρημα, το ηλίθιο ερώτημα αν ο Διασώστης μπορεί να αντικαταστήσει τον Γιατρό και δεν κατανοούν ότι, άλλη δουλειά κάνει ο ένας και άλλη ο άλλος και τελικά αλληλοσυμπληρώνονται για να δουλέψει το Σύστημα; Ότι, ούτε ο Διασώστης κάνει την δουλειά του Γιατρού, αλλά ούτε πληρώνουμε Γιατρούς για να κάνουν τον Διασώστη με επιτυχία;
Υπάρχουν ακόμη Δουκάτα στο ΕΚΑΒ, όπου οι τοπικοί Διευθυντές κάνουν ότι γουστάρουν και δεν επιτρέπουν κανέναν Κεντρικό Σχεδιασμό;
Θα υπάρξει ποτέ κανένας, πριν ανοίξει το στόμα του για να κάνει δημόσια δηλώσεις και εκτεθεί, να ρωτήσει να μάθει;
Ο Τομέας Μοτοσικλετών Αθήνας, στήθηκε επειδή κάποιος έτσι το σκέφτηκε; Μήπως έγινε παγκόσμια έρευνα; Μήπως κατατέθηκε ειδική μελέτη; Μήπως τα αποτελέσματα λειτουργίας επιβεβαίωσαν απόλυτα την μελέτη; Μήπως στα 6 χρόνια λειτουργίας, αποκτήθηκε τεράστια τεχνογνωσία, η οποία περιορίζεται στο Λεκανοπέδιο, ενώ θα έπρεπε να έχει μεταφερθεί σε όλη την Χώρα;
Γιατί Μοτοσικλέτες, χρειάζεται κάθε πόλη. Για να πηγαίνουν στο περιστατικό, ακόμη και μετά το ασθενοφόρο. Γιατί στην ανακοπή, όσα χέρια και να έχεις δεν φτάνουν. Το ίδιο στο τροχαίο. Δεν είναι δυνατόν να διδάσκουμε στο ΙΕΚ, ότι η σανίδα θέλει 4 άτομα και να στέλνουμε 2. Ρωτήστε τους συναδέλφους, ποια η ψυχολογία τους όταν πάνε μόνοι τους στο θανατηφόρο και ποια όταν επιχειρούν ταυτόχρονα περισσότεροι σταθμοί. Ρωτήστε τον ασυρματιστή στην Αθήνα, που έχει στην διάθεσή του ένα πολυεργαλείο. Που δεν παραλαμβάνει και δεν χάνεται 2 ώρες; Μάθετε ποια η συμβολή των Μοτοσικλετών, στην προβολή του έργου του ΕΚΑΒ. Πληροφορηθείτε ότι υπάρχουν Δήμοι στην Αττική, που διαμαρτύρονται επειδή δεν καλύπτονται από Μοτοσικλέτες.
Και μετά μιλήστε. Ζητείστε μοτοσικλέτες σε όλες τις πόλεις, με σωστό σχεδιασμό και δοκιμασμένη απόδοση. Όταν πηγαίνει ασθενοφόρο στην ουλίτιδα, ο πελάτης ανοίγει την πόρτα και μπαίνει μέσα. Και από πίσω ακολουθούν οι συγγενείς με αυτοκίνητα. Όταν πάνε οι μοτοσικλέτες, υπογράφει και φεύγει. Ξέρω ότι οι περισσότεροι δεν το θέλουν αυτό, δεν θέλουν το επείγον, αλλά αυτή είναι η κύρια αποστολή του ΕΚΑΒ. Εκεί θα πάει αργά, ή γρήγορα, όσο και να προσπαθούμε να το κρατήσουμε πίσω.
Και να μην αποκτήσουν μοτοσικλέτες μόνο οι πόλεις, αλλά και οι τουριστικές περιοχές. Πέντε μήνες τον χρόνο, κάποιοι συνάδελφοι να κατεβαίνουν από το ασθενοφόρο και να ανεβαίνουν στις μηχανές. Πολλά μπορούμε να κάνουμε, εύκολα και γρήγορα. Αρκεί να αγαπάμε το σπίτι μας και να σταματήσουμε να θέλουμε τον έλεγχο των λειτουργιών του. Δεν είναι δυνατόν να το στηρίζουμε, όταν είναι το Κόμμα μας στην εξουσία και να θέλουμε να το καταστρέψουμε όταν στην Κυβέρνηση είναι οι άλλοι, μόνο και μόνο για να τους πλήξουμε.

Τρίτη 14 Μαρτίου 2017

Ένας Πρόεδρος.

Υπήρχε κάποτε ένας Πρόεδρος στο ΕΚΑΒ, που όταν οι γραφειοκράτες του ζάλιζαν τα ... φρύδια και δεν τον άφηναν να κάνει δουλειά, άνοιγε το πρωτόκολλο στο γραφείο του και έγραφε Αποφάσεις Προέδρου στις 11 το βράδυ. Πήγαινες το πρωί για δουλειά και όλα είχαν αλλάξει.
Έτσι φορέσαμε στολές, αποκτήσαμε εξοπλισμό, δημιουργήθηκαν καινούρια Τμήματα. Ειδικές Μονάδες, Μηχανές, Αεροδιακομιδές.
Γιατί ήξερε ότι εδώ είναι Βαλκάνια. Δεν έχει νόημα να παρακαλάς 6 μήνες τον καρεκλοκένταυρο, για να κάνει δουλειά 10 λεπτών. Αυτός κάνει τεμενάδες και φέρνει ένα ντοσιέ χαρτιά με τις ικανότητές του, για να πάρει την καρέκλα. Μετά ξέρει το παραμύθι. "Αυτό δεν γίνεται", "εγώ δεν υπογράφω", "ποιος φέρει την ευθύνη" και άλλα πολλά.
Άκου, ποιος φέρει την ευθύνη; Εσύ, ρε άχρηστε, που έχεις την καρέκλα και παίρνεις επίδομα. Αν δεν θέλεις ευθύνες, πήγαινε παραιτήσου να μην έχεις και άγχος!

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2017

Οι προσλήψεις των ανέργων στο ΕΚΑΒ.

Κάποιοι επιχαίρουν για την ενίσχυση του Οργανισμού, κάποιοι αντιδρούν για τις προσλήψεις προσωπικού, χωρίς προσόντα, χωρίς ούτε καν δίπλωμα οδήγησης.
Που βρίσκεται η ουσία; Στο ότι δεν πρόκειται για προσπάθεια ενίσχυσης του ΕΚΑΒ, αλλά για να βρουν δουλειά οι άνεργοι. Και γι' αυτό, προσωπικά διαφωνώ. Μα, θα μου πει κάποιος, είναι ο μοναδικός τρόπος να πάρουμε προσωπικό. Και πάλι διαφωνώ. Ας πάρουμε με όποιον τρόπο μπορούμε (μόνιμους, συμβασιούχους, άνεργους), αλλά όχι χωρίς πιστοποίηση. Διαφορετικά, ας μην πάρουμε καθόλου.
Γιατί η βελτίωση θα είναι μόνο αριθμητική. Δεν έχουν κάτι να προσφέρουν, ενώ σε ένα επείγον περιστατικό, μπορεί να κάνουν ζημιά. Ήδη στο ΕΚΑΒ, με την σύνθεση που έχει και επειδή φοράμε όλοι τις ίδιες στολές, δεν ξέρεις ποιος είναι ποιος. Προσπαθείς να ενημερώσεις συνάδελφο και σε κοιτάει σαν ούφο. Μετά από λίγο καταλαβαίνεις ότι αυτά που του λες, ελάχιστα χρήσιμα του είναι, επειδή εκτός από την μεταφορά, δεν πρόκειται να κάνει τίποτα άλλο. Και για την (σωστή) μεταφορά υπάρχουν αμφιβολίες.
Ας δούμε όμως τα πράγματα και από την δική τους πλευρά. Τι θα αντιμετωπίσουν; Είναι βέβαια ενθουσιασμένοι, επειδή βρήκαν δουλειά σε Δημόσια Υπηρεσία, με καλές (σχετικά) αμοιβές. Αυτό όμως θα το πληρώσουν ακριβά, επειδή δεν φαντάζονται το ψυχικό κόστος της εμπλοκής στο επείγον (από την ώρα διαβίβασης) και της συνεχούς επαφής με τον θάνατο. Και δεν αναφέρω την σωματική καταπόνηση, κάτι επίσης σημαντικό. Ή μάλλον να το αναφέρω, επειδή η συντριπτική πλειοψηφία θα είναι γυναίκες.
Τελευταίο αφήνω, το κόστος για το ζευγάρι τους, επειδή μου έτυχε αυτό το 2009 (ναι και τότε παίρναμε, αλλά στα μουλωχτά). Πρώτο σήμα ανακοπή, στις 06.00΄το πρωί, πριν πάρουμε καφέ. Δεν ήξερε, ούτε πως λέγετε ο εξοπλισμός. Μόνος μου ανεβοκατέβηκα δύο φορές, μόνος μου όλη την ΚΑΡΠΑ. Δεύτερο ασθενοφόρο δεν υπήρχε κοντά, ούτε άλλη βοήθεια. Δεν ξέρω αν θα επιζούσε με άλλο προσωπικό, αλλά σε μένα έμεινε η εντύπωση ότι πήγε αδιάβαστος.
Να βρουν δουλειά οι άνεργοι, αλλά όχι σε τέτοιες υπηρεσίες. Γιατί, υπάρχει και μια άλλη παράμετρος, της Δικαιοσύνης. Η οποία όταν αντιληφθεί, ότι μπορούσες να κάνεις κάτι καλύτερο για το θύμα και δεν το έπραξες, δεν θα σου χαριστεί. Διαβάστε παρακαλώ, το παρακάτω σχετικό άρθρο και αντιστοιχίστε το στα δικά μας:

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2017

Η συνέντευξη του Προέδρου του ΕΚΑΒ.

Την διάβασα με προσοχή, όπως αυτή δημοσιεύτηκε:
Καλά έκαναν και τον ρώτησαν, καλά έκανε και απάντησε, για να έχουμε ενημέρωση απ' ευθείας και όχι μέσα από φίλτρα, συμπολιτευόμενα, ή αντιπολιτευόμενα.
Από σεβασμό στον συνάδελφο που με διαβάζει και όπως κάνω πάντα, θα δηλώσω την θέση μου από την αρχή και μετά θα πάμε στα υπόλοιπα.
Λοιπόν εγώ αυτά που διάβασα, τα πιστεύω. Όχι γενικά και αόριστα, αλλά κάθε λέξη και κάθε φράση. Ο άνθρωπος είναι ειλικρινής σ' αυτά που λέει και για την κατάσταση που παρέλαβε και για τις ενέργειες που έκανε.
Αν έχεις αγανακτήσει ήδη μ' αυτά που γράφω, κάνε κλικ και γύρισε στο facebook, αλλιώς κάνε υπομονή να πάμε παρακάτω.
Θεωρώ ότι η σημερινή Διοίκηση, είναι καλύτερη από τις άλλες Διοικήσεις της περιόδου της κρίσης, επειδή εκτός από το να την διαχειρίζεται, έκανε και παρεμβάσεις. Καλές για κάποιους, κακές για άλλους, πάντως έκανε.
Το αποτέλεσμα όμως είναι μηδέν. Και σε έξι μήνες και σε δύο χρόνια, πάλι μηδέν θα είναι. Γιατί όσο περνάει ο καιρός τα πράγματα θα γίνονται χειρότερα. Θα αυξάνονται οι ανάγκες, θα λιγοστεύουν τα λεφτά, θα αυξάνονται οι βλάβες των ασθενοφόρων, θα λιγοστεύουν οι εργαζόμενοι.
Αλλά ας δούμε το ιδανικό σενάριο, με πρόσληψη 500 υπαλλήλων και προμήθεια ολοκαίνουριων ασθενοφόρων. Σε ανακοπή στην Πλατεία Συντάγματος, θα μπορείς να έχεις εκεί ασθενοφόρο σε 5 λεπτά, στελεχωμένο με προσωπικό που είναι σε θέση να την ανατάξει; Ποτέ!
Σε μαζικό ατύχημα στην Λένορμαν, θα μπορείς να έχεις 4 ασθενοφόρα ταυτόχρονα (ή με μικρή χρονική διαφορά) στο σημείο, αντίστοιχα στελεχωμένα; Ποτέ, δις!
Σε καμία από τις Διοικήσεις της κρίσης, δεν καταλογίζω κακή πρόθεση, εγώ τουλάχιστον. Αλλά όλες πέρασαν την θητεία τους, κυνηγώντας την ουρά τους, σε έναν ατέρμονο αγώνα προσθήκης μπαλωμάτων, με τον χρόνο αμείλικτο εχθρό. Και απ' όλες έχω το ίδιο παράπονο. Καμία δεν κατάλαβε ότι το πρόβλημα του ΕΚΑΒ δεν είναι οι λειψοί πόροι, αλλά η λειψή Οργάνωση και ο ανύπαρκτος Συντονισμός.
Ο Πρόεδρος του ΕΚΑΒ, ανέφερε στην συνέντευξη για το θέμα του Οργανισμού ότι καθυστέρησε λόγω της ενασχόλησης με την καθημερινότητα και ότι τώρα θα το προχωρήσουν. Εκεί είναι το τεράστιο λάθος, γιατί ο Οργανισμός είναι η γενεσιουργός αιτία όλων των δεινών.
Ένας σύγχρονος Οργανισμός, αντίστοιχος των πολιτισμένων Κρατών, θα μειώσει τις ανελαστικές δαπάνες και θα αυξήσει την παραγωγικότητα κατά 50% αντίστοιχα. Πρώτα απ' όλα όμως θα ανυψώσει το ηθικό του προσωπικού, κάτι ιδιαίτερα σημαντικό στις σημερινές συνθήκες. Αντικατάσταση Οργανισμού λοιπόν, με κάτι έξω από τα δημοσιοϋπαλληλικά δεδομένα, όχι μπαλώματα συντεχνιακής κατεύθυνσης. Αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί το '94 και μας πήγε κάτι δεκαετίες πίσω.

Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2017

Το άγχος του συνδικαλιστή.

Να δούμε για αρχή, ποιος είναι ο ρόλος του. Μα φυσικά, "η προάσπιση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων, απέναντι στις αυθαιρεσίες των Κυβερνήσεων και των Διοικήσεων".
Αυτή είναι η δουλειά του και αυτήν κάνει. Γι' αυτό έχει μόνιμα στραμμένη την προσοχή του στον "εχθρό". Τον καταγγέλλει, του βγάζει ανακοινώσεις, του κάνει απεργίες, είναι μόνιμα αντιδραστικός απέναντί του.
Ε λοιπόν, όποιος το πιστεύει αυτό, τρώει σανό τελευταίας εσοδείας!
Οι Κυβερνήσεις και οι Διοικήσεις, ούτε εχθρός του είναι, ούτε καν αντίπαλος. Στην ίδια όχθη είναι και έχουν σχέση αλληλοεξάρτησης. Ο ένας χρειάζεται τον άλλον. Μαζί χορεύουν ταγκό και στον χορό δεν κοιτάς να εξοντώσεις τον παρτενέρ σου.
Όσο πιο εχθρική είναι μια Κυβέρνηση, τόσο το καλύτερο. Φωνή μέχρι υστερίας. Τα πράγματα δυσκολεύουν λίγο, όταν έρχεται στα πράγματα το δικό του Κόμμα. Εκεί παίζει κρυφτό με άσφαιρα πυρά και κούφιες καταγγελίες, δήθεν ανεξάρτητος και μαζί με τους εργαζόμενους. Παίζει και άμυνα, απέναντι στις άλλες Παρατάξεις που σκούζουν. Έτσι κι αλλιώς, έχει σπουδαιότερα πράγματα να κάνει, αφού η ενασχόληση με την παραδιοίκηση του απορροφά όλη του την ενέργεια. Τώρα έχει να βολέψει τους δικούς του και να κυνηγήσει τους αντίπαλους.
Αντίπαλοι βέβαια δεν είναι οι άλλες Παρατάξεις. Αυτοί κι αν είναι δικοί του. Όσο περισσότεροι, τόσο το καλύτερο. Να έχει ενδιαφέρον το Πρωτάθλημα. Έτσι κι αλλιώς, είναι γνωστό από πριν, ποιοι θα παίξουν στον τελικό. Αλλά και οι μικρές ομάδες δεν έχουν πρόβλημα, ίσα ίσα. Ποτέ δεν θα γίνουν Κυβέρνηση, ποτέ δεν θα απολογηθούν για τις μπαρούφες που έλεγαν και τα πυροτεχνήματα που εκτόξευαν. Και αν οι δύο μεγάλοι φέρουν ισοπαλία, τότε ο μικρός αποκτά ρυθμιστικό ρόλο και έρχεται στο προσκήνιο. Αυτές είναι δόξες.
Ποιος λοιπόν είναι ο εχθρός του συνδικαλιστή; Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, ή τουλάχιστον κάποιοι από αυτούς, οι οποίοι αντιδρούν στο ελέω Θεού δικαίωμά του στον συνδικαλισμό. Αυτοί που δεν τρώνε τον σανό που τους σερβίρει. Αυτοί που τον αμφισβητούν δημόσια και προσπαθούν να τον ξεσκεπάσουν. Αυτοί τον αγχώνουν και αυτούς όταν έρθει στα πράγματα θα τους εξοντώσει. Ξέρει καλά ποιοι είναι, γιατί όλο το προηγούμενο διάστημα κρατούσε σημειώσεις. Δεν μίλαγε, αλλά έγραφε. Έγραφε και περίμενε.
Υπάρχουν και σωστοί συνδικαλιστές, άραγε; Και βέβαια, αλλά δεν κάνουν προκοπή. Λάμπουν για μια στιγμή και μετά σβήνουν για πάντα. Εκτός αν μάθουν μπαλίτσα, αν μπουν στο πνεύμα του συνδικαλισμού και κρατήσουν την καρέκλα.

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2017

Ποια είναι η ΔΑΚΕ;

Σήμερα μπήκα μέσα ΕΚΑΒ για σέρβις και έμεινα και καμιά ώρα επιπλέον, λόγω βροχής. Πέρασα από το Σωματείο και βρήκα τρεις συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ και τα είπαμε. Εγώ είπα τα δικά μου κι αυτοί τα δικά τους. Οπότε θα γράψω για την ΔΑΚΕ, ξεκινώντας με το ερώτημα του τίτλου. Εύκολη η απάντηση, θα μου πει ο άλλος. ΔΑΚΕ είναι ο συνδικαλιστικός φορέας της δεξιάς φιλελεύθερης παράταξης. Ελεύθερη οικονομία, ιδιωτική πρωτοβουλία κλπ. Παραμύθι. Η ουρά του ΚΚΕ είναι. Είδατε εσείς ποτέ, κανένα φιλελεύθερο πρόγραμμα από την ΔΑΚΕ; Πιο Κρατιστές κι από τους Σοβιετικούς, επί εποχής Μπρέζνιεφ. Όλα στο Κράτος λένε, δώστε λεφτά στο Δημόσιο, προσλάβετε χιλιάδες δημόσιους υπάλληλους.
Πλαστικές κάνουν, να μοιάζουν στον Γιαννάκο της ΠΟΕΔΗΝ, για να μπορούν να χαϊδεύουν τα αυτιά των ψηφοφόρων. Πως θα παιχτεί το παιχνίδι και θα πάρουν την νίκη; Μα, στην προοπτική βύσματος.
Και αφού αυτοί, δεν παρουσιάζουν φιλελεύθερο πρόγραμμα, θα το κάνω εγώ, έστω σε τίτλους:
  • Πως λειτουργεί σήμερα το ΕΚΑΒ; Μπάχαλο. Προτείνουμε να επικεντρωθεί στον σκοπό του, τα επείγοντα και την αντιμετώπιση καταστροφών. Σύνολο 350 άτομα στον δρόμο (Αθήνα). Οι υπόλοιποι περισσεύουν.
  • Αεροδιακομιδές, μόνο πρωτογενείς. Τα αεροταξί που κάνει σήμερα, να ιδρύσει το Υπουργείο άλλον Φορέα και να τα κάνει με Γιατρούς ειδικότητας και Νοσηλευτές. Αν δεν μπορεί, να τα δώσει σε ιδιώτες.
  • Εφημερεύοντα Νοσοκομεία. Τι συμβαίνει σήμερα; Όποιος έχει φαγούρα, επειδή έβαλε γύψο στο Λαϊκό πριν μία βδομάδα, παίρνει το ΕΚΑΒ να τον πάει στην εφημερία. Εκεί του λέει ο γιατρός ότι κακώς πήγε και όποτε έχει φαγούρα να ξύνεται. Πίσω στο σπίτι με ασθενοφόρο. Τεράστια σπατάλη. Προτείνουμε ο ασθενής που θέλει συγκεκριμένο Νοσοκομείο, για συγκεκριμένο λόγο, να καλεί το Νοσοκομείο. Αν του πει ο γιατρός έλα, ο ίδιος να του στέλνει ασθενοφόρο να τον μεταφέρει.
  • Εισιτήρια - εξιτήρια. Με ασθενοφόρα του Νοσοκομείου. Αν έχουν δύο και δεν προλαβαίνουν, να προσλάβουν προσωπικό να βγάλουν και τρίτο. Αν δεν έχουν δουλειά, το προσωπικό βάρδιας στα ΤΕΠ να βοηθάει. Το ΕΚΑΒ δεν έχει δουλειά στο ξένο σπίτι.
  • Διανοσοκομειακές διακομιδές. Τα Νοσοκομεία συνεννοούνται μεταξύ τους και εκτελούν την διακομιδή με τα δικά τους ασθενοφόρα. Το ΕΚΑΒ δεν έχει δουλειά να κάνει τον μεσάζοντα. Το ίδιο με τις διακομιδές βαρέων πασχόντων. Με γιατρούς από τα ΤΕΠ. Σε όλη την βάρδια θα βλέπουν ασθενείς και όταν χρειαστεί, θα μπαίνουν στο ασθενοφόρο και θα συνοδεύουν. Και εδώ ισχύει το "αν μπορούν και αν θέλουν". Αν κρίνουν διαφορετικά, ας τα δώσουν σε Ιδιώτες. Νόμιμους, όχι πειρατές. Να πληρώνονται από τα Ταμεία, όχι από τον ασθενή. Και να προσκομίζουν βεβαίωση αναγκαιότητας διακομιδής από γιατρό, για να μην πληρώνονται για μαϊμού περιστατικά.
  • Οι Κινητές Μονάδες να κλείσουν. Δεν υπάρχουν πουθενά στον Κόσμο, είναι Ελληνική πατέντα. Γιατρούς χρειαζόμαστε για να καθοδηγούν επιστημονικά τον Οργανισμό και όχι για να ξαπλώνουν στους καναπέδες, ούτε να παρακολουθούν την μόδα στα καταστήματα της περιοχής.
  • Όλα τα υπόλοιπα είδη περιστατικών σε ιδιώτες, νόμιμους και φορολογούμενους.
  • Διοικητική Υποστήριξη. Συγκεκριμένη πρόταση για το είδος του προσωπικού που θα την στελεχώσει. Επίσης πρόταση και για τις μετατάξεις. Όποιος θέλει να γίνει Διοικητικός, μαζί με την αίτηση θα προσκομίζει και αντίστοιχο Τίτλο, ώστε να διασφαλιστεί ότι έχει γνώσεις και θα είναι παραγωγικός. Όχι ECDL και βύσμα.
  • Τεχνική Υποστήριξη. Αντίστοιχη πρόταση για το εκεί προσωπικό και τον τρόπο λειτουργίας, με μέτρηση απόδοσης και παραγωγικότητας. Αν είναι ασύμφορο οικονομικά σε σχέση με την απόδοση, να προχωρήσουμε σε συμβάσεις με ιδιωτικά συνεργεία.
Και πάει λέγοντας.
Τα πολιτικά μου πιστεύω και τον πολιτικό Χώρο στον οποίο κινούμαι, τα έχω δηλώσει σε κάθε ευκαιρία εδώ μέσα. Επίσης σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, βουλευτική ή συνδικαλιστική δηλώνω ανοιχτά και εκ των προτέρων τι και ποιον θα ψηφίσω. Όσοι με παρακολουθούν, ξέρουν ότι δεν είμαι Δεξιός, ούτε έχω ψηφίσει Δεξιά.
Αν η ΔΑΚΕ, κύριοι Κυριάκο Μητσοτάκη, Νίκο Κωστόπουλε και Βασίλη Ξυπολυτά, που μας επισκεφτήκατε παραμονή Χριστουγέννων, παρουσιάσει ποτέ φιλελεύθερη πρόταση για το ΕΚΑΒ, εγώ θα δηλώσω Δεξιός φιλελεύθερος και θα την ψηφίσω με τα δύο χέρια.

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2017

Πρόοδος και ανάπτυξη.

Ο Αμερικανικός εμφύλιος, τον προπερασμένο αιώνα, καθυστέρησε την βιομηχανική επανάσταση, με το τέλος του όμως, αυτή μετατράπηκε σε έκρηξη. Οι Αμερικανοί, γνωστοί σε μας για την αφέλειά τους, δεν ασχολήθηκαν με τα κατάλοιπα του εμφυλίου, όπως εμείς κάνουμε για 70 χρόνια, αλλά έτρεξαν να ανέβουν στο τρένο της προόδου.
Το ίδιο έκαναν και οι Ευρωπαϊκές Χώρες και σε λίγα χρόνια, όλος ο ανεπτυγμένος κόσμος, έφευγε προς τα μπρος με ταχύτητα φωτός.
Μόνο μία Χώρα, η Ιαπωνία, ζούσε ακόμη στον Μεσαίωνα, δέσμια της παράδοσης και των Σαμουράι. Σύντομα, βρέθηκε 200 χρόνια πίσω, σε σχέση με την Δύση. Τότε, ένας Ιάπωνας, γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, Σαμουράι ο ίδιος, αποφάσισε να αλλάξει την κατάσταση. Μπήκε σε ένα κουρείο, έκοψε την κοτσίδα, έβγαλε την φορεσιά και τα σπαθιά και έβαλε κοστούμι. Αγόρασε ένα παλιό ναυπηγείο, προσέλαβε ειδικούς από την Δύση, ίδρυσε την Mitsubishi και άρχισε να φτιάχνει καράβια, αεροπλάνα και αυτοκίνητα. Τον ακολούθησαν κι άλλοι και συντελέστηκε το Ιαπωνικό θαύμα, αφού χάρη στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του λαού, χρειάστηκαν μόνο 10 χρόνια για να φτάσουν τους Δυτικούς.
Εμείς, χάρη στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μας, αρνούμαστε την μασημένη τροφή και προτιμάμε να κυνηγάμε το γουρούνι στο βουνό, ώστε όταν και αν το πιάσουμε, να αρχίσουμε την παραγωγή κρέατος, αν δεν έχουμε στο μεταξύ, ψοφήσει από την πείνα.
Zimbabwe
Υπάρχουν στον πλανήτη, πρώην καθυστερημένα Κράτη, άλλα από τα οποία εγκατέλειψαν τον Κομμουνισμό και άλλα που αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τον Τρίτο Κόσμο. Σ' αυτά τα Κράτη υπήρχαν, εξίσου καθυστερημένες Υπηρεσίες ασθενοφόρων και ιατρικών επειγόντων, τις οποίες αποφάσισαν να εκσυγχρονίσουν. Σαν πρώτο βήμα, αντέγραψαν την οργανωτική δομή και το εκπαιδευτικό σύστημα των ανεπτυγμένων Χωρών. Στην συνέχεια, άλλοι έφεραν συμβούλους από το εξωτερικό και άλλοι έστειλαν στελέχη τους στο εξωτερικό, να σπουδάσουν "Οργάνωση και Διαχείριση Υπηρεσιών Ιατρικών Επειγόντων".
Εμείς, παρ' ότι από καταβολής, το Ελληνικό Κράτος ανήκει στον Δυτικό Πολιτισμένο Κόσμο, ακόμη κυνηγάμε το γουρούνι. Πρώτα γίναμε δημόσιοι υπάλληλοι, μετά φτιάξαμε Οργανισμό κακέκτυπο του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου και μια δεκαετία μετά φτιάξαμε και Σχολή, από την οποία αποφοιτούν Διασώστες, οι οποίοι ανεπαρκούν να αντιμετωπίσουν το επείγον, αλλά σπουδάζουν φυσιολογία και φαρμακολογία για να κάνουν εξιτήρια.
Η εξέλιξη περνάει μέσα από τον συνδικαλισμό και η πρόοδος έφερε οδηγούς απορριμματοφόρων να κάνουν επείγοντα.
Σε επίπεδο στελεχών έχουμε δική μας φιλοσοφία. Δίνουμε τις θέσεις σε νοσηλευτές που έχουν σπουδάσει "τοποθέτηση σκωραμίδας σε αναπνευστικό ασθενή, κατακεκλιμένου σε ερεισίνωτο". Ή αντίστοιχα σε γιατρούς με τίτλο πτυχιακής "An alternative method, to pretend to be a doctor".
Πολλοί υπάλληλοι βέβαια, σπουδάζουν με δική τους πρωτοβουλία, σχετικά αντικείμενα, όπως Δημόσια Διοίκηση, ανθρώπινους πόρους, διοίκηση μονάδων υγείας κ.ά., ιδιαίτερα χρήσιμα για να γίνεις τμηματάρχης στον ΕΟΠΥΥ, αλλά καμία σχέση με την δουλειά μας.
Δουλειά στην οποία τεράστιο ρόλο παίζει η Πολιτική, αλλά και οι Πολιτικοί. Αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα. Καλή Χρονιά να έχουμε.