Translate

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2017

Οι προσλήψεις των ανέργων στο ΕΚΑΒ.

Κάποιοι επιχαίρουν για την ενίσχυση του Οργανισμού, κάποιοι αντιδρούν για τις προσλήψεις προσωπικού, χωρίς προσόντα, χωρίς ούτε καν δίπλωμα οδήγησης.
Που βρίσκεται η ουσία; Στο ότι δεν πρόκειται για προσπάθεια ενίσχυσης του ΕΚΑΒ, αλλά για να βρουν δουλειά οι άνεργοι. Και γι' αυτό, προσωπικά διαφωνώ. Μα, θα μου πει κάποιος, είναι ο μοναδικός τρόπος να πάρουμε προσωπικό. Και πάλι διαφωνώ. Ας πάρουμε με όποιον τρόπο μπορούμε (μόνιμους, συμβασιούχους, άνεργους), αλλά όχι χωρίς πιστοποίηση. Διαφορετικά, ας μην πάρουμε καθόλου.
Γιατί η βελτίωση θα είναι μόνο αριθμητική. Δεν έχουν κάτι να προσφέρουν, ενώ σε ένα επείγον περιστατικό, μπορεί να κάνουν ζημιά. Ήδη στο ΕΚΑΒ, με την σύνθεση που έχει και επειδή φοράμε όλοι τις ίδιες στολές, δεν ξέρεις ποιος είναι ποιος. Προσπαθείς να ενημερώσεις συνάδελφο και σε κοιτάει σαν ούφο. Μετά από λίγο καταλαβαίνεις ότι αυτά που του λες, ελάχιστα χρήσιμα του είναι, επειδή εκτός από την μεταφορά, δεν πρόκειται να κάνει τίποτα άλλο. Και για την (σωστή) μεταφορά υπάρχουν αμφιβολίες.
Ας δούμε όμως τα πράγματα και από την δική τους πλευρά. Τι θα αντιμετωπίσουν; Είναι βέβαια ενθουσιασμένοι, επειδή βρήκαν δουλειά σε Δημόσια Υπηρεσία, με καλές (σχετικά) αμοιβές. Αυτό όμως θα το πληρώσουν ακριβά, επειδή δεν φαντάζονται το ψυχικό κόστος της εμπλοκής στο επείγον (από την ώρα διαβίβασης) και της συνεχούς επαφής με τον θάνατο. Και δεν αναφέρω την σωματική καταπόνηση, κάτι επίσης σημαντικό. Ή μάλλον να το αναφέρω, επειδή η συντριπτική πλειοψηφία θα είναι γυναίκες.
Τελευταίο αφήνω, το κόστος για το ζευγάρι τους, επειδή μου έτυχε αυτό το 2009 (ναι και τότε παίρναμε, αλλά στα μουλωχτά). Πρώτο σήμα ανακοπή, στις 06.00΄το πρωί, πριν πάρουμε καφέ. Δεν ήξερε, ούτε πως λέγετε ο εξοπλισμός. Μόνος μου ανεβοκατέβηκα δύο φορές, μόνος μου όλη την ΚΑΡΠΑ. Δεύτερο ασθενοφόρο δεν υπήρχε κοντά, ούτε άλλη βοήθεια. Δεν ξέρω αν θα επιζούσε με άλλο προσωπικό, αλλά σε μένα έμεινε η εντύπωση ότι πήγε αδιάβαστος.
Να βρουν δουλειά οι άνεργοι, αλλά όχι σε τέτοιες υπηρεσίες. Γιατί, υπάρχει και μια άλλη παράμετρος, της Δικαιοσύνης. Η οποία όταν αντιληφθεί, ότι μπορούσες να κάνεις κάτι καλύτερο για το θύμα και δεν το έπραξες, δεν θα σου χαριστεί. Διαβάστε παρακαλώ, το παρακάτω σχετικό άρθρο και αντιστοιχίστε το στα δικά μας:

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2017

Η συνέντευξη του Προέδρου του ΕΚΑΒ.

Την διάβασα με προσοχή, όπως αυτή δημοσιεύτηκε:
Καλά έκαναν και τον ρώτησαν, καλά έκανε και απάντησε, για να έχουμε ενημέρωση απ' ευθείας και όχι μέσα από φίλτρα, συμπολιτευόμενα, ή αντιπολιτευόμενα.
Από σεβασμό στον συνάδελφο που με διαβάζει και όπως κάνω πάντα, θα δηλώσω την θέση μου από την αρχή και μετά θα πάμε στα υπόλοιπα.
Λοιπόν εγώ αυτά που διάβασα, τα πιστεύω. Όχι γενικά και αόριστα, αλλά κάθε λέξη και κάθε φράση. Ο άνθρωπος είναι ειλικρινής σ' αυτά που λέει και για την κατάσταση που παρέλαβε και για τις ενέργειες που έκανε.
Αν έχεις αγανακτήσει ήδη μ' αυτά που γράφω, κάνε κλικ και γύρισε στο facebook, αλλιώς κάνε υπομονή να πάμε παρακάτω.
Θεωρώ ότι η σημερινή Διοίκηση, είναι καλύτερη από τις άλλες Διοικήσεις της περιόδου της κρίσης, επειδή εκτός από το να την διαχειρίζεται, έκανε και παρεμβάσεις. Καλές για κάποιους, κακές για άλλους, πάντως έκανε.
Το αποτέλεσμα όμως είναι μηδέν. Και σε έξι μήνες και σε δύο χρόνια, πάλι μηδέν θα είναι. Γιατί όσο περνάει ο καιρός τα πράγματα θα γίνονται χειρότερα. Θα αυξάνονται οι ανάγκες, θα λιγοστεύουν τα λεφτά, θα αυξάνονται οι βλάβες των ασθενοφόρων, θα λιγοστεύουν οι εργαζόμενοι.
Αλλά ας δούμε το ιδανικό σενάριο, με πρόσληψη 500 υπαλλήλων και προμήθεια ολοκαίνουριων ασθενοφόρων. Σε ανακοπή στην Πλατεία Συντάγματος, θα μπορείς να έχεις εκεί ασθενοφόρο σε 5 λεπτά, στελεχωμένο με προσωπικό που είναι σε θέση να την ανατάξει; Ποτέ!
Σε μαζικό ατύχημα στην Λένορμαν, θα μπορείς να έχεις 4 ασθενοφόρα ταυτόχρονα (ή με μικρή χρονική διαφορά) στο σημείο, αντίστοιχα στελεχωμένα; Ποτέ, δις!
Σε καμία από τις Διοικήσεις της κρίσης, δεν καταλογίζω κακή πρόθεση, εγώ τουλάχιστον. Αλλά όλες πέρασαν την θητεία τους, κυνηγώντας την ουρά τους, σε έναν ατέρμονο αγώνα προσθήκης μπαλωμάτων, με τον χρόνο αμείλικτο εχθρό. Και απ' όλες έχω το ίδιο παράπονο. Καμία δεν κατάλαβε ότι το πρόβλημα του ΕΚΑΒ δεν είναι οι λειψοί πόροι, αλλά η λειψή Οργάνωση και ο ανύπαρκτος Συντονισμός.
Ο Πρόεδρος του ΕΚΑΒ, ανέφερε στην συνέντευξη για το θέμα του Οργανισμού ότι καθυστέρησε λόγω της ενασχόλησης με την καθημερινότητα και ότι τώρα θα το προχωρήσουν. Εκεί είναι το τεράστιο λάθος, γιατί ο Οργανισμός είναι η γενεσιουργός αιτία όλων των δεινών.
Ένας σύγχρονος Οργανισμός, αντίστοιχος των πολιτισμένων Κρατών, θα μειώσει τις ανελαστικές δαπάνες και θα αυξήσει την παραγωγικότητα κατά 50% αντίστοιχα. Πρώτα απ' όλα όμως θα ανυψώσει το ηθικό του προσωπικού, κάτι ιδιαίτερα σημαντικό στις σημερινές συνθήκες. Αντικατάσταση Οργανισμού λοιπόν, με κάτι έξω από τα δημοσιοϋπαλληλικά δεδομένα, όχι μπαλώματα συντεχνιακής κατεύθυνσης. Αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί το '94 και μας πήγε κάτι δεκαετίες πίσω.

Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2017

Το άγχος του συνδικαλιστή.

Να δούμε για αρχή, ποιος είναι ο ρόλος του. Μα φυσικά, "η προάσπιση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων, απέναντι στις αυθαιρεσίες των Κυβερνήσεων και των Διοικήσεων".
Αυτή είναι η δουλειά του και αυτήν κάνει. Γι' αυτό έχει μόνιμα στραμμένη την προσοχή του στον "εχθρό". Τον καταγγέλλει, του βγάζει ανακοινώσεις, του κάνει απεργίες, είναι μόνιμα αντιδραστικός απέναντί του.
Ε λοιπόν, όποιος το πιστεύει αυτό, τρώει σανό τελευταίας εσοδείας!
Οι Κυβερνήσεις και οι Διοικήσεις, ούτε εχθρός του είναι, ούτε καν αντίπαλος. Στην ίδια όχθη είναι και έχουν σχέση αλληλοεξάρτησης. Ο ένας χρειάζεται τον άλλον. Μαζί χορεύουν ταγκό και στον χορό δεν κοιτάς να εξοντώσεις τον παρτενέρ σου.
Όσο πιο εχθρική είναι μια Κυβέρνηση, τόσο το καλύτερο. Φωνή μέχρι υστερίας. Τα πράγματα δυσκολεύουν λίγο, όταν έρχεται στα πράγματα το δικό του Κόμμα. Εκεί παίζει κρυφτό με άσφαιρα πυρά και κούφιες καταγγελίες, δήθεν ανεξάρτητος και μαζί με τους εργαζόμενους. Παίζει και άμυνα, απέναντι στις άλλες Παρατάξεις που σκούζουν. Έτσι κι αλλιώς, έχει σπουδαιότερα πράγματα να κάνει, αφού η ενασχόληση με την παραδιοίκηση του απορροφά όλη του την ενέργεια. Τώρα έχει να βολέψει τους δικούς του και να κυνηγήσει τους αντίπαλους.
Αντίπαλοι βέβαια δεν είναι οι άλλες Παρατάξεις. Αυτοί κι αν είναι δικοί του. Όσο περισσότεροι, τόσο το καλύτερο. Να έχει ενδιαφέρον το Πρωτάθλημα. Έτσι κι αλλιώς, είναι γνωστό από πριν, ποιοι θα παίξουν στον τελικό. Αλλά και οι μικρές ομάδες δεν έχουν πρόβλημα, ίσα ίσα. Ποτέ δεν θα γίνουν Κυβέρνηση, ποτέ δεν θα απολογηθούν για τις μπαρούφες που έλεγαν και τα πυροτεχνήματα που εκτόξευαν. Και αν οι δύο μεγάλοι φέρουν ισοπαλία, τότε ο μικρός αποκτά ρυθμιστικό ρόλο και έρχεται στο προσκήνιο. Αυτές είναι δόξες.
Ποιος λοιπόν είναι ο εχθρός του συνδικαλιστή; Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, ή τουλάχιστον κάποιοι από αυτούς, οι οποίοι αντιδρούν στο ελέω Θεού δικαίωμά του στον συνδικαλισμό. Αυτοί που δεν τρώνε τον σανό που τους σερβίρει. Αυτοί που τον αμφισβητούν δημόσια και προσπαθούν να τον ξεσκεπάσουν. Αυτοί τον αγχώνουν και αυτούς όταν έρθει στα πράγματα θα τους εξοντώσει. Ξέρει καλά ποιοι είναι, γιατί όλο το προηγούμενο διάστημα κρατούσε σημειώσεις. Δεν μίλαγε, αλλά έγραφε. Έγραφε και περίμενε.
Υπάρχουν και σωστοί συνδικαλιστές, άραγε; Και βέβαια, αλλά δεν κάνουν προκοπή. Λάμπουν για μια στιγμή και μετά σβήνουν για πάντα. Εκτός αν μάθουν μπαλίτσα, αν μπουν στο πνεύμα του συνδικαλισμού και κρατήσουν την καρέκλα.